Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 mei 2025
Maar dikwijls gaat er ook een jaar en nog meer voorbij zonder dat we één enkel schip zien. U bent het eerste sinds zeven maanden." "En je wilt me vertellen ", begon de stuurman weer. Maar kapitein Davenport kwam tusschenbeide. "Genoeg, genoeg. We verliezen onzen tijd maar. Wat moeten we doen, mijnheer McCoy?"
De Pyreneeën scheerde vlak langs de wal; de atol, witgewasschen door de branding, was nauwelijks twee kabellengten verwijderd. "Maak klarigheid om te halzen, kaptein", waarschuwde McCoy. En een minuut later brak het land in tweeën; een smalle invaart werd zichtbaar, en daarachter de lagune, een groote spiegel, dertig mijlen lang en een derde zoo breed. "Nu, kaptein."
Alles was zooals het zijn moest, en het was niet meer dan natuurlijk dat ze het land den rug toe zouden keeren en opnieuw naar zee zouden gaan, met de hel heet onder hun voeten. McCoy sprak eenvoudig, maar het was niet wat hij zei. Zijn zachte wezen was welsprekender dan alle woorden.
Kort vóór zonsopgang begon het eerste zuchtje te komen, uit het zuidoosten, en het groeide snel tot een steeds stijvere bries. Alle hens waren aan dek en wachtten op wat er achter zat. "Het is nu wel in orde, kaptein", zei McCoy, die dicht naast zijn schouder stond. "De cycloon zit in 't westen en wij zijn er ten zuiden van. Deze bries is de zuiging die hij doet ontstaan.
"Het is de uitdamping van de groote lagunen er zijn er zóó veel", legde McCoy uit. "Die verdamping gooit het heele systeem van de passaatwinden onderste boven. Zelfs loopt de wind soms heelemaal om en blaast halve stormen uit het zuidwesten. Dit is de Gevaarlijke Archipel, kaptein." Kapitein Davenport keek den ouden man aan, deed zijn mond open, en wilde gaan vloeken; maar hij hield zich in.
In een blinde paniek stortten ze zich naar de booten, maar de stem van McCoy, met haar overtuigende boodschap van onberoerde kalmte en tijdelooze rust, hield hen terug. "Kalm aan", zei hij. "Alles gaat goed. Laat iemand dien jongen overboord helpen, asjeblieft." De roerganger had in de algemeene verwarring het stuurrad laten schieten.
Voortdurend bleven de kokospalmen aan den horizon hangen, als een luchtspiegeling, slechts zichtbaar vanuit den mast-top. Voor de menschen aan dek waren ze verborgen door de ronding der aarde. Opnieuw raadpleegde kapitein Davenport de kaart en McCoy. Makemo lag zeventig mijlen naar het zuidwesten. De lagune daar was dertig mijlen lang en had een uitstekende invaart.
"Hoe weet ik dat u terug zult komen morgen?" vroeg hij. "Ja, dat is het maar!" riep de stuurman. "Hoe weten we dat-ie 'm niet smeert om zijn eigen huid te bergen?" McCoy zei niets. Hij keek de twee mannen zacht en zegenend aan, en het scheen hun toe als ontvingen zij een boodschap uit zijn onbegrijpelijke gerustheid van ziel.
Ten slotte kreeg McCoy delirium tremens, bond een stuk rots om zijn nek en sprong in zee. Quintal's vrouw, dezelfde die hij een oor had afgebeten, kwam ook aan haar eind door van de rotsen af te vallen. Toen ging Quintal naar Young en eischte zijn vrouw op, en hij ging naar Adams en eischte ook zijn vrouw. Adams en Young waren bang voor Quintal. Ze wisten dat hij hen dood zou slaan.
"Het zit ver in 't westen", zei McCoy bemoedigend. "Op zijn hoogst komen we in den buitensten gordel." Maar kapitein Davenport wilde niet bemoedigd worden, en las bij het licht van een scheepslantaarn in zijn Epitome nog eens het hoofdstuk over, dat handelt over de gedragslijn van gezagvoerders in cyclonen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek