Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
Toch wás dat streven op 't oogenblik het eenige, dat haar kon vullen, al moest ze daarbij iets van haar wezen negeeren, 'n groot verlangen bedwingen, dat niet gemakkelijk te overstemmen viel.... Maar Mary, geurig van vredige vroolijkheid, stond lachend in haar deur, vroeg, of ze den bijbel bepaald vóór de koffie uit hebben wilde.
Er moesten nu schoenen gepoetst worden, brandstoffen gehaald, trappen, portalen en kamers worden aangeveegd, bedden opgemaakt, kannen met water gevuld en allerlei andere werkzaamheden worden verricht, waarvan ieder, ook de allerjongste leerling, haar deel moest vervullen. Mary Wren bleef zooveel mogelijk in Hedwig's nabijheid; blijkbaar had zij reeds nu genegenheid voor haar opgevat.
En nóóit, nóóit zou ze, als de studenten van andere vakken, in 't werkelijke leven kunnen ingrijpen en nuttig worden; nooit zou ze direct met "menschen," menschenléven, te maken hebben, zooals 'n dokter, 'n advocaat. Zelfs nooit haar hánden kunnen gebruiken, zooals Mary, die kookte en knoeide op 't laboratorium, die zoo heerlijk moe kon zijn, nadat ze 'n middag gestaan had.
Ik ben tenminste blij, dat ik nog geen bepaald stelsel gevonden heb; dat ik nog dilettant ben in 't leven." "O, Mary, zou dát de oplossing zijn: door ontwikkeling naar alle kanten tot harmonie te komen?" "Ja, want naar de onbewuste, natuurlijke harmonie met de omgeving kun-je niet meer terug.
Ik zeg u, menschen loopen niet weg als zij het goed hebben; en als zij wegloopen, de arme schepsels, lijden zij genoeg van honger en koude en angst, dat iedereen tegen hen is; en hetzij wet of geene wet, dat zal ik nooit, zoo helpe mij God!" "Mary, Mary, lieve, laat mij toch met u redeneeren!" "Ik heb een hekel aan redeneeren, John, vooral aan het redeneeren over zulke zaken.
"Hoe gaat het u, Geoffrey?" zeide zijn vrouw, naar hem toe tredende, om hem met den vredekus te begroeten. "Ge ziet er goed uit. Maar wat hebt ge ontzagelijk lang werk gehad om u te kleeden. Die arme mijnheer Dunstan rammelt van den honger. Ge kent mijnheer Dunstan, geloof ik, wel. Doe maar op, Mary." Geoffrey maakte zijn verontschuldigingen dat hij zoo laat kwam, en gaf mijnheer Dunstan St.
Rustig en Gascoigne werden ontboden; zij luisterden met allen eerbied naar hetgeen kapitein Sawbridge hun voorhield, beloofden dat zij zich strikt aan de opdracht zouden houden, kregen een brief voor den vice-consul mee en werden met het noodige aan boord der brik Mary Anna gebracht, waar de stuurman en de bemanning reeds bezig waren met het winden der ankers.
Daar trof haar blik des jongelings gretig oog en aan het purper dat zijne wangen overgoot, erkende zij terstond de prooi op welke deze harpijen bij voorkeur zich werpen. Zij glimlachte hem toe.... Wee hem! Had ook Mary niet zóó hem toegelachen, dienzelfden namiddag, toen zij opblikte naar het kerkorgel! Van nu af was hij in hare macht. Hij voelde het! maar bovenal, hij =wilde= het!
Omstreeks zes jaren geleden of om nauwkeurig te werk te gaan: op den 4en Mei 1882, verscheen er een advertentie in de »=Times=", waarin gevraagd werd naar het adres van Miss Mary Morstan, met de verklaring dat het in haar belang zoude zijn, zich bekend te maken. Er werd noch naam, noch adres bij vermeld. Ik was op dat tijdstip juist in het gezin van Mrs.
Alsof hij niet veeleer geloofd zou hebben dat er champagner voor water stroomde door de Rotte, dan dat Mary minder schoon dan de schoonste, Mary minder engelachtig dan de engelen was!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek