Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juli 2025
Een politieman gaat voorbij met een knikje en een glimlach. De jonge man trekt zijn wenkbrauwen samen, maar het is slechts een zomerwolkje. Dan opeens slaat de klok van een naburige kerk tien. Mary schrikt even. "Ik moet gaan!" fluistert ze.
Bij de deur bleef hij echter een oogenblik stilstaan, en toen terugkomende, zeide hij met eenige aarzeling: "Mary, ik weet niet wat gij er van denkt, maar daar is nog de lade vol goed van van den lieven kleinen Henry." Daarmede keerde hij zich snel om en sloot de deur achter zich.
Mary mocht inderdaad een toonbeeld heeten van die weelderige blondinen blanke, bloedrijke dochteren van den zeewind en de vochtige aarde , met welke het aan frissche vrouwen zoo vruchtbaar Nederland den palm behaalt boven zijne nabuurlanden.
Mary zat voor haar schrijftafel. "De cahiers van Gerard zijn er al," zei ze, zonder opzien. Maar Go kwam dadelijk naast 'r staan.
Zij behoorde namelijk aan eenen neef van juffrouw Mary, den zoon van een Rotterdamsch wijnhandelaar.
Want men wete het, wijl het niet langer een geheim kan wezen: hij had aan zijn schrijven aan mejuffrouw Mary een postscriptum toegevoegd, waarin hij haar bad, of zij, ten teeken dat zij niet verstoord was over zijnen brief neen, dat zij hem wel een sprankje wilde geven van hoop den volgenden dag in de kerk wou komen, en dan, terstond nadat het eerste gezang zou gezongen wezen, even wou opzien naar het orgel, en even haar kerkboekje brengen aan haren mond.
Aan drie zijden van dit vierkant stonden vele kleurig onderhouden gebouwen, die naderhand bleken links uit het hospitaal, met de daarbij behoorende inrichtingen, in het midden de woonhuizen, en rechts uit schoolgebouwen van een Amerikaansche missionary te bestaan. Wij vernamen weldra, dat dr. Mary Fulton op reis was.
"Je mag al wat van je zelf is, op je eigen tafel zetten, als je dat soms wilt," bood Mary aan, wier geweten haar wel wat begon te kwellen, toen zij de mooie étagère, de geschilderde potjes en de aardige teekeningen zag, die Amy met zooveel zorg gemaakt en met zooveel smaak gerangschikt had.
"Zeker ergens in een hoek gestopt," dacht Jo, die, verongelijkingen haar zelf aangedaan, kon vergeven, maar vuur en vlam was, als iemand haar familie beleedigde. "Dag juffrouw March, hoe gaat het Amy met het verkoopen?" vroeg Mary op verzoenenden toon want zij verlangde te toonen, dat zij ook edelmoedig kon wezen. "Zij heeft alles verkocht wat de moeite waard was, en amuseert zich nu.
Deze deelde haar de geschiedenis van den ongelukkige mede, zoo als hij die van den kastelein gehoord had. "Een zeldzaam voorbeeld van kinderlijke liefde," zei de Engelschman. "Maar gelukkig een nog zeldzamer van moederlijke ontaardheid en verhardheid," voegde Mary er bij.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek