Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
"Ja, zoo! dat zeggen jullie allemaal naar 't schijnt. Nu... je weet er nu alles van!" Met deftig handgebaar gaf burgemeester afscheid. "Und dennoch! sprak de groote Luther driehonderd jaar geleden!" dacht Gerrit bij het naar huis gaan. "En in Gods kracht zeg ik hem na: En toch!"
Tot zijn vrienden zei hij: »Ik heb een heilige naar den Hemel gezonden.« Het lieve kind had haar ouders nooit het minste verdriet gedaan. Behalve zijn eigen kinderen had Luther gewoonlijk nog meer jong volkje in huis, kostjongens, die te Wittenberg studeerden; waaronder ook een zoon van zijn vroegere weldoenster, mevrouw Cotta, uit Eisenach.
Hij kon het maar niet verdragen, dat de boeken van dien »nietigen monnik« door heel Europa zoo gretig gekocht en gelezen werden en wilde in het openbaar met hem redetwisten, om voor aller oog aan te toonen, dat Luther ongelijk had. Luther moest nu zijn belofte om te zwijgen wel breken. De vrienden waren weer vol vrees. Niemand had nog ooit Dr. Eck durven weerleggen.
Hij klopte aan de poort en verzocht den prior om toegelaten te worden, wat deze natuurlijk gaarne toestond. Hij trad binnen; de zware deur werd achter hem gesloten en Maarten Luther werd Augustijner monnik. Enkele vrienden waren dien morgen al vroeg naar zijn kamer gegaan, in de hoop hem nog te kunnen overreden.
En dan het ònderwerp van den twist: Het oppergezag van den paus! Hoe durfde de arme monnik zich dááraan te wagen! Ook zijn keurvorst was ongerust. Maar Luther sprak al dien vreesachtigen moed in. »De waarheid zal zegepralen,« zei hij; »niet door mijn hand, noch door de uwe, noch door die van eenig ander mensch; maar door de rechterhand van God.
Hij zou het nu door een ander beproeven en zond zijn kamerheer Von Miltitz naar Duitschland, een eersten pluimstrijker, die met vleien en zoete broodjes bakken zijn doel hoopte te bereiken. Maar Luther wist wel wat er achter die vriendelijkheid schuilde en liet er zich niet door van de wijs brengen.
Niet de middeneeuwsche strijders voor de stedelijke demokratie zagen het, de Conincks en Arteveldes; en niet de groote Hervormers, Luther en Calvijn, Milton en Cromwell; de groote utopisten niet, More en Fourier en Owen; en niet de vaders der moderne arbeidersbeweging, Marx en Engels en Lassalle. En toch werden al deze droomen waar.
Tot er in den zomer van 1505 iets gebeurde, dat een heele omkeering in zijn leven bracht. Luther was daar diep door geschokt. Hij hield zooveel van zijn goeden Alexius.
Onderweg sloten nog meer vrienden zich bij hem aan, onder wie de trouwe Justus Jonas. In verscheidene plaatsen, die hij doortrok, predikte Luther. En hij sprak dan niet over zichzelf, maar enkel over zijn Heer en Meester, en het heil, dat door het geloof in Hem te vinden was.
Doch toen ze zagen dat het ernst was, deden ze al het mogelijke om hem van zijn voornemen af te brengen. Maar Luther was niet te bepraten. Den volgenden morgen, 17 Augustus, toen het nog donker was, verliet hij zijn kamer en ging hij naar het klooster, heel alleen, met niets bij zich dan twee boeken, Virgilius en Plautus, zijn lievelingsschrijvers; een Bijbel had hij nog niet.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek