Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 oktober 2025
Inmiddels was ook Llanga verschrikt te voorschijn gekomen en onmiddellijk begreep hij het gevaar. Hij keerde naar het bladeren afdak terug, nam het kleine schepsel in zijn armen en knielde op het achterste gedeelte van het vlot neder. Met woeste snelheid dreef het vlot voort, daar rezen de rotsen omhoog en met schriklijke kracht stootte het zwakke vaartuig er tegen aan.
En ziet, nauwelijks hadden John Cort en Max Huber dit besproken, of de deur van de hut werd geopend. "Llanga!... Llanga!" riep John Cort. "Mijnheer John!... Mijnheer Max!" Met deze woorden vloog Llanga op zijn beide blanke vrienden toe. "Sedert wanneer ben je hier?" vroeg Khamis, die minder aangedaan was onder dat wederzien. "Sedert gisteren morgen, zij hebben mij door het woud gedragen."
Bijgevolg konden zij ter eere van Zijne Majesteit geen toilet maken en volgden zij met Llanga de familie Mai, in hunne daagsche plunje. Khamis, die om al dat "mindere volk" bitter weinig gaf, bleef "alleen thuis". Hij zou voor het eten zorgen en de geweren schoon maken, want met het oog op allerlei gebeurlijkheden moesten die steeds in de puntjes zijn.
Toen Llanga tot zich zelf kwam, zoo bleek uit zijn verder verhaal, lag hij in de armen van een grooten Wagdie, den vader van Li-Mai, en deze zelf was in de armen zijner "ngora", zijner moeder. Hoogst waarschijnlijk was het schepseltje, een paar dagen vóór Llanga het uit het water opvischte, in het woud verdwaald.
En inderdaad had Raggi met de soldaten zijn post verlaten en op dezen avond was de vorst niet goed bewaakt, indien er in de hut althans geen "kamerheeren van dienst" zouden zijn! Langzaam sloop Llanga vooruit en bevond, dat de deur geopend kon worden door er tegen aan te drukken.
Waren zij te zwaar voor twee personen, dan zou gewacht moeten worden tot Max en Llanga terug waren. Eensklaps hoorde het tweetal luide uitroepen, in de richting van het Zuidoosten, juist waarheen Max Huber gegaan was. "Zouden zij in gevaar verkeeren?" vroeg John Cort. "Vlug! Laten wij gaan zien!" antwoordde de voorlooper.
Het is waar, als Llanga aan zijn blanke vrienden gezegd had: "Hij kan praten, hij heeft een paar malen ngora gezegd", dan zouden zij waarschijnlijk meer belang in het aapje gesteld hebben, maar Llanga zweeg daarover, in twijfel of hij zelf zich niet vergist had. Alleen nam hij zich voor, goed op te letten, of het nog eens gebeurde.
Khamis was eigenlijk de eenige, die zijn koelbloedigheid bewaarde. Hij had twee revolvers in zijn gordel, de karabijn in de hand en wachtte, wat gebeuren zou. Urdax raasde en tierde over het verlies zijner goederen en scheen aan het dreigend gevaar weinig te denken. Llanga toonde wel is waar geen vrees, maar volgde Max Huber op den voet.
Daar riep Khamis zijn reisgenooten voor het ontbijt en tegelijkertijd kwam Llanga terug met eenige eendeneieren, die met een stuk antilope-vleesch een goed maal opleverden. Toen werd het vlot naar de rivier gesleept en kon de tocht worden voortgezet.
Zwijgend bleven zij staan, hopende, dat het wezentje weer zou gaan spreken en terwijl Llanga zijn gelaat met water bette, opende het eensklaps den mond en stamelde met zwakke stem: "Ngora!... Ngora!" "Te deksel, nu hoor ik het ook!" riep Max Huber.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek