Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 oktober 2025
En als bazin Damhout hem vroeg, wat hem zoo aanjaagde, antwoordde hij lachende: "Gij zult het straks zien, moeder lief, en dan zult gij weten, wat ik voor u hield verborgen." "Ha, ha, daar is Lieveken!" riep hij uit. Het meisje aanschouwde hem verbaasd en keek rond om te raden, wat hem zoo vroolijk maakte. "Welken dag van het jaar zijn wij?" vroeg hij haar. "Ik weet het niet," stamelde zij.
Gij zijt meer dan eene moeder voor uwe kinderen, meer dan eene vrouw voor mij; gij zijt onze goede engelbewaarder op aarde!" Bavo stond eensklaps recht en kreet, terwijl hij naar de deur liep: "O, Lieveken! Lieveken!" Met eenen angstigen gil sprong zijne moeder hem achterna. "Hemel, mijn arme zoon, wat geschiedt u?" gilde zij.
Lieveken, die ook deel had in de kwade bejegeningen harer broeders en zusters, was de eenige troost, die bazin Wildenslag overbleef; want dit kind ten minste beminde en eerbiedigde haar, en het weende tranen van liefde en van medelijden op hare borst, wanneer de overigen haar hadden mishandeld of gehoond. In de woning der Damhouts deed de ellende zich zoo spoedig niet gevoelen.
Alsof zij, door eene geheime inspraak harer ziel, gevoelde, dat geleerdheid niet voldoende is om alleen den mensch te vormen, legde zij met eene teedere oplettendheid in het hart van haren zoon en in het hart van Lieveken de kiemen van het diepste plichtgevoel en van de zuiverste deugden neder.
Er werd dienvolgens beslist, dat Bavo nog ter schole zou blijven tot de prijsuitdeeling. Sedert eene maand was Lieveken door hare leermeesteressen bij eene goede kleermaakster geplaatst geworden. Als beschermelinge der Zusters won zij van den beginne af een frank per week.
Een blijde kreet ontsnapte het gelukkige Lieveken; zij omhelsde hare moeder en vrouw Damhout; zij greep Bavo bij de handen en danste juichend met hem de kamer rond. "Ik mag naar de school gaan, ik mag leeren, gelijk gij, Bavo!" riep zij, in de handen kletsend. "Hoe goed, hoe schoon!"
Lieveken is mijn kind, en als de zaak eens afgedaan en geklonken is, zal haar vader zooveel te gemakkelijker te overwinnen zijn. Kom, kom, geen tijd verloren. Gij kunt schoon en beleefd spreken, Christina, doe gij het woord bij de Zusters, dan geraken wij seffens klaar, indien het mogelijk is." De beide vrouwen verlieten het huis en verdwenen onmiddellijk achter den hoek der stege.
Vermits er tusschen haar en mij eene maatschappelijke onmogelijkheid is ontstaan, moet ik mijne kindsheid vergeten. Haar ongeluk legt mij den eerbied op; kwetsen wij hare gevoelige ziel niet. Ha, men belt! Daar is zij! Hoe klopt mijn hart! Ik moet mij bedwingen.... Arm Lieveken! was het zóó, dat ik haar moest wederzien?" Vrouw Wildenslag trad in de kamer, gevolgd door hare dochter.
Er was iets wonderlijks in de aanhoudendheid en in de vlijt van den kleinen jongen; ja, dikwijls vermoeide hij Lieveken zoodanig, dat haar hoofd er duizelig van werd en zij om verpoozing smeekte.
Onder de beelden stonden deze twee namen in versierde letters te lezen: BAVO EN LIEVEKEN. "Dit beeld doet u glimlachen, niet waar?" zeide de bestierder, die nu met de flesch wijn in de zaal trad. "Glimlachen?" antwoordde ik zeer ernstig. "O, neen, mij schijnt het, dat onder dit gebrekkig kinderwerk de geheimenissen van een gansch leven liggen verborgen." "Zóó is het inderdaad.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek