Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
Liesbeth bracht haar voor de oude Schwarzwalder hangklok, met de bonten wijzerplaat, de groote wijzers, de zware koperen gewichten aan lange kettingen en den slanken slinger met onderaan de breede, koperen schijf. Ze luisterden samen naar zijn regelmatigen, langzamen slag. Is 't niet net de bevende stem van een lieve, oude vrouw? Es ist wie daheim. Toch geen heimwee?
Dan vertelde Liesbeth, hoe zij deze twee klokken in een winkeltje in Schönau kocht. Sinds jaren hadden ze er samen in het winkeltje gehangen. De ééne nam ze toen dadelijk mee naar hun huis in Freiburg; de andere zou haar worden nagestuurd. Er moest eerst iets aan 't binnenwerk gemaakt. Op een dag komt eindelijk de tweede klok en wordt opgehangen, net als hier, een kamer hooger.
Hij valt neer voor de rustbank, legt den kop op de voorpooten, en kijkt telkens met verlegen knippende oogen naar haar op; snakkend naar een woord of gebaar van verzoening. En Liesbeth houdt het niet langer uit bij 't kijken van die trouwhartige honden-oogen, die om liefde vragen.
Ze gaf het als een simpel feit en bedoelde 't ook zoo!" dacht Liesbeth. Toen sloeg de klok twaalf. En nauwelijks was de laatste slag verstild, of van 't gevelkamertje boven, door de balkenzoldering, kwamen de twaalf slagen van een tweede, donkerder gekleurde klokkestem. Het meisje hoorde het en glimlachte. Zij zwegen beiden.
"Ja, die had haar met het eten gestuurd en gezegd dat, als de deur gesloten was, ze gerust door 't raam naar binnen mocht kijken; naar de Schwarzwalder klok en naar de pop, waarvan ze in het dorp had hooren spreken; en naar de Duitsche boeken, waarvan Jans zei dat ze er misschien wel eens een zou mogen leenen...?" En Liesbeth beloofde: "natuurlijk mocht dat.
Het was door geen beroemd schilder gedaan; toch hing om die kinderen een atmosfeer van verlatenheid, die dadelijk trof: Twee moederloozen, die tegen elkaar aankruipen als vogeltjes in 't leege nest. Het meisje bekeek het aandachtig en zag dan naar Liesbeth. Dat bent u zeker? En leeft uw broer nog? Nee. Ook dood.
Aan de hevigheid van 't huilen begreep Liesbeth, dat dit de uiting was van een te lang opgekropte wanhoop; van een lang gesloten bron de eindelijke openstorting. Achter haar stoel staande, liet ze 't meisje stil uitschreien. Zacht streelde haar hand over 't volle, glanzend blonde haar. "Entschüldigen Sie, gnädige Frau,... dasz ich so.... Aber das macht der Schrecken,"
-Het was of hij leefde...! -Een Italiaansche pop vervolgde Liesbeth met sussende stem, terwijl zij, een arm om den schouder van 't bevende meisje geslagen, haar meevoerde naar 't zonnig hoekje bij 't veld van zonnebloemen en haar daar met zachten dwang deed neerzitten in een rieten leunstoel. Italiaansch? Dadelijk reageerde ze op dit woord: "Beppo was óók Italiaan, al had hij een Duitsche moeder.
Liesbeth, die al den tijd achter den stoel van het meisje was blijven staan, ging nu over haar zitten. Zij nam de nerveuse vingers, die rusteloos aan een losgeraakt rietje van den stoel plukten, in haar beide handen, boog zich tot haar óver en vroeg: "En toen?" Het klonk als van een kind dat het eind van het onderbroken verhaal niet langer kan afwachten.
Beiden verdwenen in het brandend huis. Een ... twee ... drie ... vier stonden, als uren zóó lang, gingen voorbij en beneden in de straat, jammerde een bevende grijsaard, woelde eene anstige volksmenigte. Goddank! daar verscheen de wakkere Klaas, de kleine Liesbeth in de armen. Jan volgde hem, een ijzeren kistje op den rug, dat vergeten was en waarschijnlijk goud of kostbaarheden bevatte.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek