Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 mei 2025
Mijn vader was troosteloos, en, alleen het bezit zijner Léonore lenigde zijn namelooze smart. Mijn vader verliet het tooneel, en drie jaren leefden wij in stilte en liefde op het land; maar die rust mocht niet van duur zijn. Het handelshuis, waarin mijn vader zijn overgewonnen kapitaal gevestigd had, failleerde, en, om ons voor gebrek te bewaren, moest hij zich opnieuw aan het tooneel verbinden.
"O mijn Gérard, wat zal ik op al dat schoone toch antwoorden," sprak Léonore met een stem, die wij wel als die der ijlende kranke herkennen, maar die ons toch roert door haar onbeschrijfelijke teerheid en zacht welluidenden klank: "Ook ik dank den goeden God, dat Hij mij de gezondheid en, naast mijn vader een zoo teederen vriend heeft geschonken; maar," vervolgde zij "hoezeer ik de gezelligheid bemin, en mon cher petit docteur mij afleiding als weldadig voor mijn gestel heeft aangeraden, zoo verliet ik toch liever nu deze drukke plaats.
Geloof niet mon cher Gérard," ging Léonore met een licht blozen voort: "dat ik de actrice werd, die alle rollen, onverschillig van welken aard ook, op mij nam.
"Maak je daarom niet driftig mijn Gérard," zeide Léonore, die in het stellige vooruitzicht om den beminde als echtgenoot te bezitten, dit kleine uitstel niet zoo ongevallig was: "Heden of morgen, dit blijft immers hetzelfde."
Met de koets, waarmede het huwelijksreisje werd begonnen, bracht het jonge paar nog eerst een kort bezoek bij mevrouw Van Tal. De douairière was hartelijk, en had den tooneelrok du beau monde geheel uitgetrokken. Charlotte zag bijzonder wit toen zij Léonore de hand reikte.... Van Guntheim zag rond, en vóór zich en naast zich, alsof hij nog niet geheel van de kerkplechtigheid bekomen was.
Dat is weinig in overeenstemming met uw galant uiterlijk en ik ben er zoo door gebelgd, dat ik wel, om mij te wreken, u mijn liefde zou willen schenken". Na dit briefje te hebben gelezen, twijfelde ik er niet aan of het was van een weduwe, die Léonore heette, over ons huis woonde en als zeer koket bekend was.
Mag eene bejaarde vrouw, die in de laatste maanden veel leeds wedervoor, en tevens aan uwen vader, beminnelijke bruid, de meeste verplichting heeft," Van Guntheim en Léonore zagen elkander verbaasd aan, terwijl het gelaat van Prevost mede verwondering teekende: "mag een bejaarde vrouw," vervolgde de douairière; "een moederloos jeugdig echtpaar, dat gemis eenigszins vergoeden: in mijn hart is eene plaats voor ulieden geopend: door de ontvangene leering, door het geleden verlies.
En Léonore.... welke pasgehuwde maagd heeft niet iets buitengewoons, iets opmerkelijk interessants? Léonore sprak met tranen van velerlei aandoening, woorden van innigen dank, en schreide nog in het rijtuig, totdat de dierbare echtvriend, door zoeten kout, en de teederste kussen, haar weer een lachje op het vriendelijk aangezicht tooverde.
Léonore was de bruid; en Van Guntheim was, dronken of duizelig kan het niet genoemd worden, Van Guntheim was wonderlijk van vreugde. Het oogenblik, waarin wij het jonge paar wedervinden, is, uit de bruidsdagen, niet het aangenaamste; het was receptie. Van Guntheim zat naast zijn bevallige bruid op een fraaie, met rood trijp bekleede causeuse. "Wat heeft ze aan?"
Janus, wil je je hoogst fatsoenlijk houden, verlaat dan je loge nog vóórdat de belangrijke scéne tusschen Leonore en Fernand in het vierde bedrijf plaats grijpt, of wel vertrek juist op het oogenblik dat het: "Fernand imite la clémence", uit den mond van Leonore het plebs in vervoering brengt; en, ik ben verzekerd dat, zoo je na eenige dagen, of weken, of maanden weder in de balcon-loge komt, men je zal groeten als ware je een Don, of Lord, of Comte in eigen persoon.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek