Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 mei 2025
»Dan moet ik er nog bijvoegen, dat, naar mijn eigen ondervinding te oordeelen, juist zij het zijn die het langst de premie betalen. Maar kom, laten we onder ons eens even nagaan om welke reden de rijke heer Kin-Fo zich zelf van kant zou maken?" »En waarom zou de rijke heer Kin-Fo zich zelf verzekeren?"
"Neen!" riep hij uit, de pijp wegwerpende, die op den grond in stukken brak. »Ik wil ze gevoelen, die laatste ontroering! al zou het dan alleen zijn de spanning, die met de onzekerheid van het oogenblik des doods gepaard gaat.... ik wil ze, en ik zal ze hebben!" En de kiosk verlatende, begaf Kin-Fo zich met bijna even kalmen stap als altijd naar de kamer van Wang.
Verscheidene dagen gingen voorbij en er kwam geen verandering in den toestand. Eindelijk begonnen de aanplakbiljetten, in echt Amerikaanschen stijl de openbare aandacht te trekken en de algemeene vroolijkheid op te wekken. Men zag er met groote letters en sprekende kleuren Wang! Wang!! Wang!!! op staan en niet minder duidelijk de woorden Kin-Fo! Kin-Fo!! Kin-Fo!!!
»Acht dagen, als je wilt!" antwoordde Kin-Fo. »Als je slaapt dan zijn wij althans zeker, dat je je niet verpraten kunt!" Kin-Fo en zijn gevolg gingen toen een goed hotel opzoeken en daaraan was in Tong-Tchéou geen gebrek. Deze groote stad is als het ware een der voorsteden van Peking.
Of dit verbod bestaat of niet, zeker is het, dat de lijken in hunne kisten, sommige met levendige kleuren beschilderd, andere eenvoudig of somber, eenige nieuw en opgesierd, de meeste reeds in elkander gezakt, gedurende tal van jaren op ter aardebestelling wachten. Kin-Fo was hiermede te goed bekend om er zich een oogenblik over te verwonderen; daarenboven zag hij ook niet om zich heen.
Kin-Fo trad echter onbeschroomd tusschen de dubbele rij Taï-pings door; wat Soun betreft, zijne beenen weigerden hem te dragen en slechts met duwen en stooten kon men hem vooruit drijven. De vestibule gaf aan de eene zijde toegang tot een trap in den dikken muur, welker treden tot vrij diep onder den berg leidden.
Nu was Soun niets meer of minder dan de eerste kamerdienaar, speciaal aan den persoon van Kin-Fo verbonden en die volstrekt niet door hem gemist kon worden. Soun was dus zeker een voortreffelijke bediende? Neen, 't was onmogelijk slechter zijn dienst te verrichten.
Zij waren nu op vrij voldoenden afstand van de jonk, maar een langer voortgaan zou hen te veel vermoeid hebben, zoowel door de spanning van het zeil als door de vrij krachtige kabbeling der golven. Craig-Fry gaven het bevel om te stoppen. De schoten werden gevierd en de kleine vloot hield stil. »Vijf minuten rust, als 't belieft, mijnheer?" zei Craig, zich tot Kin-Fo wendende. »Gaarne."
Ze hielden zich op eenigen afstand, volgden Kin-Fo als hij liep, maar hielden op, zoodra hij bleef staan. Zij waren van middelbare grootte, nog geen dertig jaar oud, vlug in hunne bewegingen en scherp in hun blik; men zou hen gemakkelijk met een paar speurhonden hebben kunnen verwarren.
Ik ben rijker dan ooit!" schreeuwde Kin-Fo, zoo luidkeels als zijn snelle loop het toeliet. »Niet geruïneerd! niet geruïneerd!" herhaalden Fry-Craig. »Houdt hem! houdt hem!" gilde het gros der vervolgers, dat als een sneeuwbal voortdurend in omvang toenam. Wang hoorde niets.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek