Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 mei 2025
Wij dalen langs een heuvel af, gaan een stroom over, en beginnen eene andere helling te beklimmen: plotseling wordt onze aandacht getrokken door een luid gejammer en geklaag. Opziende, bemerk ik dat zich op den heuvel boven ons een kerkhof bevindt, met eenige witgeverfde palen en steenen.
Als hij zich had durven vertoonen, zou hij verschenen zijn in een met goud bestikten mantel, met een baret met veeren versierd en zou voor den lijkstoet uit naar 't kerkhof gedanst hebben, maar nu zat hij, de oude eenzame ineengedoken op den muur van de begraafplaats met zijn oude zwarte mantel om en zag den stoet aankomen. 't Was een wonderlijke begrafenis!
Wij sloegen ons kamp op in het centrale dorp Kantsjloe, het Kosroe der kaarten, woonplaats van de grootheden van het district, die er nog rechtspraak uitoefenen. Er werd ons een kampplaats aangewezen onder notenboomen op een plek, die veel van een kerkhof had; maar daar werd niet op gelet.
Maar die zielekracht dankte zij oorspronkelijk aan iets dat haar onlangs diep getroffen had: Op een zekeren avond, laat in het voorjaar, was zij naar het graf gegaan. Een vriendje was Helle komen halen, om te spelen, en voor 't eerst ging zij alleen naar het kerkhof. Toen overviel haar groot verdriet haar dieper en zwaarder dan ooit tevoren. Het was alsof zij iets in zich voelde bevriezen.
"Jakob, gij loopt weder van de baan; ik bid u, spreek van mijnen oom!" onderbrak de jongeling. "Ha, ja, gij hebt gelijk. Spreken is toch een groot vermaak, niet waar, Willem? Welnu, om het kort te maken, mijn meester hield zich nog met andere dingen bezig. Bij voorbeeld hij had eenen doodskop, geenen houten of steenen kop, eenen waarachtigen kop van een mensch, die op het kerkhof had gelegen!
Een naamlooze Exclamacion des os Sainct Innocent begint met den toeroep der beenderen in de knekelgalerijen van het beroemde kerkhof: "Les os sommes des povres trespassez. Cy amassez par monceaulx compassez. Rompus, cassez, sans reigle ne compas...." Een aanhef, om de luguberste doodsklacht op te bouwen; maar het wordt niet anders dan een memento mori van twaalf in het dozijn.
"Ze zeggen dat de samenkomst hier is," zeide de tweede schim zacht. "'t Moet wel iets kwaads betreffen, wanneer de twee broers het voor me verborgen houden." De eerste schim kwam eindelijk aan de poort van het kerkhof. De drie eersten traden vooruit. "Zijn jullie 't?" "Ben jij 't?" "We moeten uiteen gaan, want ik word achtervolgd! "Morgen krijgen jullie de wapens en den nacht daarop zal 't wezen.
En toen zij dit geschreven had, deed zij haastig, zonder het geschrevene over te lezen, het schrift toe. Iederen dag ging zij met Helle naar het kerkhof. Als een marmeren beeld bleef zij in elkaar gedoken op het graf zitten, terwijl Helle rondliep en speelde, en zij verroerde zich niet, voordat de jongen naar haar toe kwam en luid verklaarde, dat hij honger begon te krijgen.
Haar vader drukte haar de hand en meende haar te verlaten; de dienstmeid, door hem geroepen, naderde reeds om hare jonge meesteresse te vergezellen toen eensklaps de man, die op het kerkhof had gestaan, met vele buigingen tot hem kwam en onder vriendelijk glimlachen zeide: "God geve u alle heil, mher Wulf en u, jonkver Dakerlia. Welkom, welkom!
Twee koetsen waren het lijk naar het kerkhof gevolgd: in de voorste zaten André's vader en de oude heer Visscher; in de andere de geridderde heer Timmermans, Adriaan Dijk, dokter Ruardi, en de aan het Fundatiehuis verbonden deken der M'sche predikanten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek