Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 april 2025
"Ja maar, mijnheer, met uw oorlof, men kan dien stap zoowel later als vroeger doen." "Neen, Jakob, het uur, het oogenblik van dien stap staat aangeteekend in het groote boek der zielen. En indien gij het verlangdet, zou ik u waarschijnlijk kunnen zeggen, op welken dag gij onfeilbaar zult sterven." "Om Gods wil, mijnheer, doe het niet!" smeekte de verschrikte hovenier, met de handen opgeheven.
Er kwam echter een oogenblik dat de adem hun ontbrak en de borst hun gloeide, als wierde zij door een vlammend vuur verteerd. "Rust! een weinig rust!" morde Jakob de Leeuw. "Ja, rust, een oogenblik", antwoordde mher Wulf.
Zij strekte de armen naar Jakob en Willem uit, smeekte om haar dóór te laten en zich weer bij haar kinderen te mogen voegen; doch links en rechts door de menigte opgedrongen, aan alle kanten geduwd en gestompt, viel zij neer als zoovele anderen. Maar de oude Ros, die ook van het troepje was afgescheurd, wist haar te grijpen en met haar voort te dringen.
Dood van Jakob Van Artevelde. De vreeselijke dag, waarop de Gentenaars, alle broederliefde vergetende, zich aan de gruwelijkste moorderijen overgaven, wordt door de geschiedenis met den naam van «Quade Maendach» bestempeld.
Dit gelukte hem zoo weinig, dat de knecht bij mijnheer Reimond bleef wonen, en mijne ouders van dan af mijnen oom nooit meer hebben mogen zien." "Die knecht heette Jakob Mispels, niet waar?" "Hebt gij hem insgelijks gekend, eerwaarde?" vroeg het meisje met verwondering. "Ik ken hem nog, mijn kind: hij woont op Wildenborg en hij is de hovenier des kasteels.
Luther had zich, met zijn broeder Jakob en zijn vriend Amskorff, hier in het bosch onder een beuk nedergezet, om zich aan de voorbijvlietende beek te laven, toen eene kleine gewapende benden verscheen, en hem als gevangene medevoerde.
De Celles echter gaf stilzwijgend François een wenk en in 't zelfde oogenblik smeet de knecht den onthutsten jongen de deur uit... »Neem me niet kwalijk..." stamelde Jakob verbouwereerd, want hij was juist tegen een voorbijganger aan gekomen. Tegelijkertijd echter zag hij, dat het mijnheer Vermaat was.
"Het is Nox, die den ouden Jakob gaat roepen," mompelde Willem. "En meenen de geneesheeren, die gij hebt geraadpleegd, dat mijnheer Reimond morgen zal sterven?" vroeg het meisje. "Zij achten het mogelijk, nicht, maar zijn er niet zeker van. Evenwel, volgens de inlichtingen, welke ik hun gaf, waren zij eenparig van gevoelen, dat hij niet lang meer kan leven."
De eenige, die hem 't leven vaak zuur maakte, was de kleine Jakob, aan wien Gustaaf nog wel zijn nieuw te huis te danken had. Hij lachte Gustaaf om alles uit. Dan bauwde hij hem na, omdat hij als een stadsheertje praatte, en dan weer was het: "of hij niet liever in verlakte schoentjes in plaats van op klompen wou loopen." De boer en boerin hadden Gustaaf niet gevraagd, waar hij vandaan kwam.
Pianissimo eindigt zij, springt plotseling van haar zitplaats op en valt haar vader om den hals, terwijl zij haar hoofd aan zijn borst verbergt en zachtjes zegt: "Maar wij hebben elkaar toch nog, niet waar?" "Ja, mijn schat, ja!" "Mijnheer, het rijtuig is voor!" roept de knecht, die in de tuindeur verschijnt. "Ik kom, Jakob. Adieu Tientje!" "Dag, papa!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek