Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
James Hilton gehoorzaamde werktuiglijk en schudde het been.... De slang viel voor zijne voeten. Het was een adder met zwarten kop van slechts een duim middellijn, maar welks beet voldoende zoude geweest zijn om een schrikkelijken dood te veroorzaken. De jeugdige Kaffer had haar met eene bewonderenswaardige juistheid onthoofd.
De hoofdman gaf een sein, waarop de Roodhuiden kwamen aansnellen; weldra wemelde de geheele vlakte van hun aantal. Hilton en Knox werden met riemen geboeid. Zoodra de Groote Wolf van scalpeeren gesproken had, was Old Shatterhand weer de rots opgeklommen om geen getuige te zijn van het barbaarsche schouwspel, maar aan zijn metgezellen mee te deelen welk resultaat hij bereikt had.
"Dat spreekt van zelf," antwoordde James Hilton. "Wij vormen eene maatschap tot aankoop van een wagen, van ossen en levensvoorraad, maar ieder onzer kan heengaan wanneer hij zulks oorbaar of passend zal achten! En des te beter voor hem die het eerste het doel bereikt!" "Aangenomen!" zeiden Cyprianus, Hannibal, Pantalucci en Friedel.
Het was volgens Hilton volstrekt noodzakelijk, om van Kimberley eene speciale wacht van politieagenten te ontbieden; deed hij dat niet, dan zou de eerstvolgende nacht niet zonder noodlottige gebeurtenissen voorbijgaan.
Maar te midden van de algemeene verslagenheid nam Bardik op zich om te handelen. Na het jachtmes van zijn meester, zonder gedruisch te maken, uit de scheede getrokken te hebben, naderde hij James Hilton met eene bijna onmerkbare beweging. Hij schoof vooruit als ware hij een worm.
Bij voorbeeld twee olifantstanden kunnen een' aanzienlijken buit genoemd worden en wij zouden in het achtergedeelte van onzen wagen wel ruimte vinden om drie of vier dozijn van die tanden te bergen!.... Beseft ge wel, makkers, dat niet meer noodig ware om de kosten van onze reis te dekken?" "Maar, dat is een denkbeeld en een uitmuntend zelfs," riep James Hilton uit.
Die paarden zijn in het geheel niet gekocht!" "Wat dan?" "Gestolen!" "Sir?" riep Knox, terwijl hij naar zijn mes greep. Ook Hilton tastte met de hand naar zijn gordel. "Laat de messen maar zitten, of ik sla u beiden neer als een paar kegelpoppen," dreigde Old Shatterhand. "Of denkt gij, dat ik niet gezien heb, dat die paarden op zijn Indiaansch gedresseerd zijn?" "Hoe kunt gij dat gezien hebben?
"Ik heb twee jaar op Ceylon gewoond en daar als helper ijverig aan de drijfjachten deelgenomen," antwoordde hij met die geheimzinnige terughouding, die bij hem steeds waar te nemen was, wanneer het zijne levensgeschiedenis gold. "Ik wilde wel, dat wij een paar van die monsters konden neerleggen," sprak James Hilton. "O! dat is zoo'n prettige jacht!"
Ja, toen was geen twijfel meer mogelijk. Zoo omstreeks tegen tien uur begaf de jeugdige ingenieur, die eigenlijk meer bedroefd was over het gedrag van Makatit, dan over het verlies van den diamant, zich naar de hoeve van John Watkins. Hij vond daar den bewoner der hoeve, Hannibal Pantalucci, James Hilton en Friedel in een druk gesprek gewikkeld.
Nu en dan stond er eens een van hen op, om langzaam voorbij de tent te loopen en meteen een schuinschen blik op de blanken te werpen. Van Knox en Hilton was niets te zien, en evenmin iets te hooren; maar toch kon men veronderstellen, dat hun toestand niet zoo bevredigend was als op dit oogenblik die van Old Shatterhand en zijn metgezellen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek