Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 juni 2025
Dit weet Guy niet, maar hij houdt zich alsof hij het weet. "Deze kisten moeten vanavond laat aan wal worden gebracht en niet naar ons pakhuis vervoerd, maar naar een plaats, die ik u zelf zal aanwijzen." "Vanavond, als het donker is?" "Ja, laat in den avond. De maan gaat om tien uur onder. Elf uur is de geschiktste tijd.
Van Treslong en hun admiraal Van der Marck zijn te Londen, om hulp te vragen. Wij zijn, zooals het heet, op voet van vrede met Spanje en Alva, maar ik zou hun toch niet gaarne gastvrijheid weigeren." "Vijf en twintig schepen dat is een vloot! Gij moet hun gastvrijheid weigeren," antwoordt Guy. "Waarom?" "Laat mij dit aan de Koningin uitleggen.
Met deze gedachten vervuld, komt Guy met lichte stappen de kamer binnen en sluit de deur. Hij wil vijf minuten hebben voor een verklaring, voor zijn liefde.
Op den achtergrond van het vertrek hangt een groot gordijn, dat een meer belangrijk werk schijnt te verbergen, het is tenminste even breed als de geheele muur der kamer. "Schuif het niet weg," zegt de schilder opkijkende, als hij hoort, dat Guy het gordijn nadert. "Ik heb nog een aardige verrassing voor u in petto," en ophoudende met lezen, kijkt hij den Engelschman snaaks aan.
En zij voegt er op verwijtenden toon aan toe: "En gij liet mij zoolang treuren." "Ik was een gevangene " begint Chester. "Een gevangene! Zij maken geen gevangenen!" "De 'Eerste der Engelschen' wel! En dan mijn wonden!" zoo verdedigt Guy zich op meewarigen toon. "O ja, uw zware wonden. Ik ik zal u verplegen."
"Het ruim komt morgen vroeg geheel leeg, en dan moeten wij het dek nog schoonmaken. Daar komt een van uw geconsigneerden aan, senor capitan Blanco," en met een paar Spaansche woorden verdwijnt de bootsman, want hij is er niet op gesteld, bezoekers te ontmoeten. Guy ontvangt met gefronste wenkbrauwen zijn geconsigneerde, die de loopplank overstapt.
Bij de lichten in de vestibule merkt Guy op, dat de vrouwelijke bedienden jonge meisjes zijn met lenige figuurtjes en een bleeke, olijfkleurige tint, zeker Moorsche slavinnen, welke toentertijd in Spanje veel gehouden werden.
Guy let hier echter weinig op. Hij is geheel oog en oor om te ontdekken, of de Zeeuw hen volgt.
Mijn duena, de gravin De Pariza, heeft reeds haar wensch te kennen gegeven, om de dochter van den koopman nog eens te zien dansen." "Niets anders?" vraagt Guy teleurgesteld.
"Ik wenschte, dat de stad wat kalmer was," zegt Guy, die vreest, dat hij niet veel zal slapen, te oordeelen naar het feestrumoer, dat tot hem komt uit het binnenvertrek. "St!" fluistert de kastelein zenuwachtig, als zij binnentreden. "Stoor hen niet. Het zijn," en hierbij spalkt hij vol bewondering zijn oogen open, "het zijn 'de Zes Drinkebroers van Brussel', die hun avondeten gebruiken!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek