United States or Mayotte ? Vote for the TOP Country of the Week !
De graaf sprong kressend op als waarlijk getroffen, wilde met zijne karwats Pallieter te lijf, maar Bruur vloog haastig lijk een bieken in zijn hondenkarretje, riep "dju!" en ginder rolde hij over den kasseien weg, en moest de handen op den buik duwen om van het danig lachen niet open te scheuren.
Als Sebastiaan thuis kwam werden ze beter verzorgd en kwam er bovendien nog een lekker extra bij. Dat bracht hem in zijn schik. En hoe liep de reis af? Wat een heerlijk land moet het zijn ginder! In de reden, ja maar het land heb ik juist niet veel bekeken. Al bergen en stroomen, meen ik? Veel bergen....
Men meent in een park bij een kasteel in Europa te zijn in den zomer, als men niet hier en daar de wuivende kroon van een palmboom zag en de zwarte soldaten-muzikanten, en ook ginder te midden van het groen het standbeeld van Gordon, dat herinnert aan het geweldige verleden.
"Ik ga weder met mijne mannen het veld in, om wapens te verzamelen en buit te maken op onze vijanden ... Ginder bij de kerk staat mher Sneloghe. Hij ontwijkt mij; ik begrijp het en vergeef hem zijne teergevoeligheid; maar zeg hem, oom, dat hij zich niet verstoute in het openbaar mij te hoonen, of, bij Thors hamer, hij zal slaan met mij!"
"Ja wel," antwoordde hij, "ginder, op een honderdtal stappen van hier, staat een steenen kruis. Daar heeft men eene vrouw vermoord, die van de kerke kwam." Een luide angstkreet ontvloog de meid. Zij verbleekte van schrik en zuchtte bevend: "O, mijn God! wat zegt gij daar? eene vrouw vermoord? Ik keer terug; voor al het geld der wereld zet ik geenen voet in dit bosch!"
Kort voor onze komst moest dat hier en ginder gebeurd zijn: op plekken zagen wij den weg zwart verkoold. De tijd leek eindeloos dat wij al maar over dien smallen zwalpenden weg door de water-hyacint reden, doorweekt van regen, en aangezicht en handen brandend van de giftige steken der muskieten, die als een dunne nevel om ons heen dreven. Maar ten laatste kwam een verandering.
En daar ginder in het verre Westen, achter de plaats waar de zon onderging, was het land of de zee der eeuwige duisternis. Ja, dat had men hem ook geleerd, maar, was het wel zoo? Zag men, als men in de Middellandsche Zee was, ook niet de zon ondergaan in de golven van dezelfde zee? En wanneer men op eene groote vlakte stond, zag men dan de zon ook niet ondergaan op dezelfde vlakte?
Hij zag ginder hooge, den grauwen winterhemel, en hij voelde wonderlijk de oneindige wijdte. Zijn hart ging open, vol van liefde. "Nu begin ik plezant te worden," zei Anatole. En om zijne woorden kracht bij te zetten, ging hij al fluitend aan het dansen. Johan Doxa had groote goesting om te weenen. Hij kuchte eens en glimlachte zachtjes: "Wel, ge danst gij niet slecht, Anatole!"
"Waarom zijn jelui allemaal hier, terwijl ik krijt voor jelui hak in de krijtgroeven daar ginder?" zijn eigenaardige stem, de stem die zoo nadeelig gewerkt had op de discipline van de school te Cheasing Eyebright, deed de menigte verstommen zoolang zij klonk, en deed hen eindelijk weder in luid tumult losbreken. De een of andere droogkomieke persoon brulde: "Spreken, spreken!"
Een slag volgt op de bliksemschicht! Waarheen thans, Bertha, in dit uur? Terugtocht kan hier niet meer baten. Waar schuilt Ge voor het hemelvuur? De gansche omtrek is verlaten. Maar ginder naakt de zoom van 't woud; Daar staat een jagershut in 't hout. De regen valt bij stroomen neer En duisternis bedekt de aarde. De kleine hut heeft in dit uur Voor Bertha een onschatbare waarde.