Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 mei 2025
Bovendien zou men haar wel opsporen; zoowel Owen Davies als Geoffrey zouden haar beiden tot in de uiterste hoeken der aarde opsporen. En zou de eerstgenoemde niet denken dat Geoffrey haar ingeblazen had heen te gaan, en terstond zijn bedreigingen ten uitvoer brengen? Zeker zou hij dat. Van dien kant was er geen hoop.
Den volgend ochtend vóór tienen, was Geoffrey, na reeds twee uren aan zijn akte besteed te hebben, die hij nu volkomen meester was, op zijn kamers, waar hij niet zonder moeite gekomen was, wegens den dikken mist, die nog over Londen en over geheel Engeland hing.
"Vaarwel, Miss Granger," zeide Geoffrey beleefd. "Veel dank voor al uw vriendelijkheid. Ik hoop dat wij elkander eens zullen ontmoeten." "Hoopt ge dat? Ik ook," antwoordde Elisabeth. "Ik ben er wel zeker van, dat wij elkaar weer zullen ontmoeten, en het zal mij verheugen u weder te zien, mijnheer Bingham," voegde zij er op een eigenaardigen toon bij.
Als het kind eenmaal buiten het rechtsgebied was, kon, natuurlijk, geen Gerechtshof haar hem ontrukken. Van die twee wegen, helde Geoffrey sterk tot den laatsten over.
Den volgenden namiddag het was de Vrijdag voor Pinkster en de laatste dag van de Voorjaars-assises zat Geoffrey op zijn bureau, in een neerslachtige stemming, totaal uitgeput door overspanning.
Dat alles zult gij doen uit uw eigen hart, niet omdat ik het van u verlang, maar bedenk dat uw roem mijn beste gedenkteeken zal zijn. "Vaarwel, vaarwel! O, Geoffrey, geliefde, vergeet mij niet in de lange jaren, die komen zullen.
Weder kwam er een schuimende golf opzetten; weder wierp zij zich voorover op de rots, greep het glibberig zeewier en sloeg haar linkerarm om den bewusteloozen Geoffrey. De golf had hen bereikt. O, schrik! Juist toen het ziedende water over hen heen bruiste, voelde Beatrice het zeewier loslaten. Nu werden zij door de golf meegesleept en waren den dood nabij. Maar nog hield zij Geoffrey vast.
Voor hem en met hem leven kon zij niet, maar zij kon voor hem sterven. "Geoffrey, hoor mij ik sterf voor u; neem mijn offer aan en vergeet mij niet." Zoo! zij is in de branding. Hoe plechtig komen die golven, met hun witte kruinen, één voor één loeiend opzetten! Daar heft een zware golf het bootje omhoog, maar het drijft er op als een kurk.
Het licht verdween van den hemel, duisternis daalde op de woelende zee. Vaarwel, Beatrice, en al haar liefde en al haar zonde! Hoofdstuk XXIX. De laatste woorden eener vrouw. Op den ochtend van dien dag, waarvan hij de eerste uren aan het Euston-station had doorgebracht, kwam Geoffrey tegen elf uur aan het ontbijt.
Zijn vol, blozend gelaat was vermagerd, en teekende een half gemelijke, half droevige uitdrukking; er waren donkere kringen om zijn eenmaal zoo kalme, blauwe oogen, en zijn haar had wel geknipt mogen worden. Geoffrey dacht dat hij ziek was geweest. Op dit oogenblik kreeg Owen hem in het oog. "Hoe gaat het u, mijnheer Bingham?" zeide hij. "Ik heb gehoord dat gij hier waart.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek