Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 17 juni 2025
Zij had willen zeggen: mijn meester, maar zij veranderde dit snel in: mijn vaders vriend. Niets meer? Nu, gij moogt uw kussen houden. Andere en betere wachten mij. Zij keerde zich af, om weg te gaan, maar fluisterde nog even over haar schouder: Ik ga ze halen! Esther zag haar na en barstte in tranen uit, tranen van schaamte en gekwetste liefde.
Hij had hare dankbaarheid, zij zijne edelmoedigheid begrepen. Simonides boog het hoofd, slaakte een zucht van verlichting en zeide: Geef mij nu de papieren, Esther. Zij opende een der paneelen in den muur, nam er een rol uit, en gaf die haren vader. Gij hebt gelijk, zoon van Hur, begon Simonides, de papieren ontrollende, laat ons elkander goed begrijpen.
Ik kan niet denken, dat een hunner afstammelingen een beker druivennat van de echte wijngaarden van Sorek, geplant op Hebrons heuvelen, zal weigeren. Nog voordat hij uitgesproken had bood Esther den bezoeker een beker wijn aan. Ben-Hur echter maakte een afwijzende beweging. Een verwonderde blik trof hem uit haar donkere, zachte oogen.
Zijn machtige wil had hem de zelfbeheersching teruggegeven. Toen die jonkman sprak, Esther, heb ik u gadegeslagen, en meende te zien dat gij voor hem gewonnen waart. Het meisje sloeg de oogen neer en antwoordde: Als u bedoelt, vader, dat ik zijne woorden geloofde, ja, dan hebt u gelijk. In uwe oogen is hij dus de zoon van vorst Hur? Als hij het niet is.... Nu, wat dan, kind?
Hij nam de papieren van Esther over, rolde ze met uitzondering van één weder op en bood ze Ben-Hur aan. De kwalijk verborgen trotsch in zijne manier van doen was niet beleedigend, maar alleszins verklaarbaar, en kwam voort uit het gevoel van een wèlvolbrachten arbeid. En nu, zeide hij zachter, is er niets, nee niets, dat gij niet doen kunt.
Daar liet de knecht hem met Esther alleen. Het geraas, dat de arbeiders maakten, hinderde hem niet, evenmin als de drukte op de brug schuin boven zijn hoofd. Hij was daaraan gewoon en merkte het ternauwernood op. Esther zette zich op de armleuning van zijn stoel en streelde zijne hand, in afwachting dat hij spreken zou. Eindelijk begon hij op zijn gewonen kalmen toon.
Hij weet wat droefheid is en zal ons de vrijheid geven. Gij hebt een fijn instinct, Esther, en gij weet dat ik dikwijls op uw oordeel af ga;... hoor, daar komt iemand; heb ik het u niet gezegd? daar is Malluch! Nu zullen wij zien wat wij van onzen jongen meester te wachten hebben. Vrede zij u, meester Simonides, zeide Malluch diep buigend, en ook u, voortreffelijkste der dochters.
Bij deze woorden boog Simonides het hoofd, terwijl Esther zich tegen hem aanvlijde, als wilde zij hem haar innig medelijden toonen. Slechts even; toen richtte Simonides zich weer op en zeide met heldere stem: Ik luister.
Esther ging naast haar vaders draagstoel, een gesloten draagstoel volgde hen. Vrede zij u, Simonides; en u, Esther, zeide Ben-Hur hun te gemoet tredende. Als gij op weg zijt naar Golgotha, blijft dan hier, totdat de stoet voorbij is, dan vergezel ik u. Hier achter het huis is plaats genoeg. De koopman hief het hoofd op en zeide: Vraag het Balthasar. Wat hij wil is mij goed.
Ik houd toch wel van Tante March," en Amy paste het ringetje met een verheugd gezicht, en nam zich vast vóór het te verdienen. Van dien dag af was ze een model van gehoorzaamheid, en de oude dame zag dit welgevallig aan als een gevolg van haar opvoedkunde. Esther bracht een tafeltje in het kamertje, zette er een voetenbankje voor en hing er een plaat boven, die ze uit een der kamers genomen had.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek