Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juni 2025
"Hoe zul je het dan nu ... met den naam van het kind maken," wilde Dolly beginnen te vragen, maar toen zij Anna's gelaat zag betrekken, veranderde zij den zin harer woorden: "Hoe wil je het dan nu daarmee maken? Is zij reeds gespeend?" Maar Anna had haar reeds begrepen. "Ge wildet iets anders vragen, naar haar naam, niet waar? Dat kwelt ook Alexei.
"Dat alles heb ik geweten," zeide zij, "en het interesseert mij in het minste niet." "Waarom niet? Ik, integendeel heb hoop," antwoordde Dolly en zag Anna uitvorschend aan. Nog nimmer had zij haar in zulk een zonderlingen, opgewonden toestand gezien. "Wanneer zul je vertrekken?" Anna zag met half toegeknepen oogen voor zich uit en gaf geen antwoord.
"Daar is hij," zeide Wronsky, die hen met Wesslowsky te gemoet kwam: "Waar wilt ge Darja Alexandrowna inkwartieren?" vroeg hij toen in het Fransch aan Anna en nog eenmaal Dolly begroetend, kuste hij haar de hand en voegde er bij: "Mij dunkt in de groote balkonkamer." "O neen, dat is te afgelegen, beter in de hoekkamer, dan zien we elkaar meer. Hoe lang denkt ge te blijven? Hoe? Slechts een dag?
Dolly hoorde hem aan zonder te antwoorden; zij was bewogen, tranen vulden haar oogen en zij zou niet hebben kunnen spreken zonder te weenen.
Dit alles was bevallig; en zij zelf scheen zich daarvan bewust te zijn en verheugde er zich over. Toen de beide vrouwen in den wagen zaten, overviel haar een zekere beklemdheid. Anna geraakte door den onderzoekenden blik van Dolly in de war en Dolly, omdat zij zich, zooals Swijaschsky opmerkte, schaamde over het oude, vuile rijtuig, waarin Anna met haar was gaan zitten.
Het was geen schaamte, maar een gevoel van onbehagelijkheid, van gegeneerdheid. Dolly gevoelde zich dus beklemd en zocht naar een onderwerp van gesprek. Hoewel zij meende, dat bij zijn trots de lof van zijn huis en tuin hem onaangenaam zou kunnen zijn, zeide zij hem hierover toch iets vleiends, daar zij niets anders wist te zeggen.
Het schoone hoofd der dame met het onder den hoed uitgolvend zwarte haar, haar gevulde schouders, de slanke taille in het zwarte rijkleed en haar volkomen rustige en bevallige houding frappeerden Dolly. "Is dat Anna?" dacht zij en het scheen haar in het eerste oogenblik niet zeer welvoegelijk, dat Anna reed.
Dolly had reeds altijd in Moskou met haar zoon Latijn gewerkt, en toen zij nu bij de Lewins gekomen was, had zij het zich tot een regel gemaakt, ten minste eenmaal daags de moeielijkste Latijnsche thema's en rekenkundige voorstellen met hem te repeteeren.
Tegen deze, voor een huisvrouw aan een kleine tafel en met personen, zooals de rentmeester en de architect, die in een gansch anderen kring thuis behoorden en zich alle moeite gaven zich door de ongewone weelde niet verbluft te toonen en aan het algemeen gesprek zoo weinig mogelijk deel te nemen, alzoo tegen deze voor een huisvrouw niet gemakkelijke taak was Anna met haar gewonen tact ten volle opgewassen en zij leidde het gesprek met natuurlijke bevalligheid, ja, zooals het Dolly toescheen, zelfs met genoegen.
"Gij zult er nog eens aan denken, maar te laat, even als met onze Daschninka...." "Nu goed! goed! we willen er niet meer over spreken," viel de vorstin hem in de rede, terwijl ze aan de arme Dolly dacht. "Zeer wel! En nu goeden nacht!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek