Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 juli 2025
Cara Ancha!" jubelde de jonge man met zijn zakdoek wuivend. «Bravo," daverde het overal òm hem uit een woest koor van kelen, onder het stampend geluid van stokken en klappen in de handen. Met de golvingen van een echo steeg het en liep het van hen weg naar de zonzijde, waar het druischend overging in een gewriemel van schermende armen en wuivende doeken. Breedgezicht.
Luchtig hield hij den pas, den lossen arm schommelend langs het lijf en met een behaagziek, ijdel lachje om de lippen. De derde, Cara Ancha, was een pafferige man met bol, breed gelaat, bleek, iemand die aanleg heeft dik te worden van ledigzijn, een zinnelijke verschijning, slim, onbeduidend en brutaal.
's Morgens werden de bakker, de kruidenier, de melkboer door 'n luikje bediend en om negen uur, als meneer benee kwam, ontsloot hij het kunstwerk, dat alle intieme bezoekers van Casa Cara om beurten hadden bewonderd. Van avond had meneer bijster vroeg en met veel gedruisch gesloten, den electrischen toevoer afgedraaid om Chris naar bed te jagen.
Ze had weer haar ouwe tegenwoordigheid van geest, als gastvrouw van Casa Cara. Het werd een kort, levendig gedrang. Al de dorpsnotabelen, de gemeenteraad, het bestuur der harmonie, het bestuur der rederijkskamer, de notaris, de dokter, allen waren present en ontroerd, toen de heer Zwaluw met een omzwachtelden voet omhoog kwakkelde en z'n vrouw en dochter 'n broodje en 'n zoen gaf.
Zij waren in groene, blauwe en paarse zijden mantels gewikkeld, die om de lenden en over den rechterschouder heêngeslagen, in de linkerzijde werden vastgehouden door de daar rustende hand. Een laag uitgesneden vest kwam nog te zien van onder het van glinsterende tressen en schouderbedekkingen rinkelend wambuisje, wijnrood bij Frascuelo, groen bij Mazzantini, lila bij Cara Ancha.
"Ik wensch ménéer te spreken," zei de burgemeester kort van toon. "Meneer is nog niet bij de hand," antwoordde de huisknecht allerkalmst. "En mevrouw?" "Mevrouw mevrouw," hakkelde Kobus zéér vluchtig hij zou er op los liegen tot in 't oneindige! "mevrouw is op de badkamer, burgemeester...." Doorgaans was zulk een antwoord tegenover een bezoeker van Casa Cara voldoende. Vandaag ketste 't.
Met kloppende harten, bonzende slapen, vleugellam en gefolterd, vlogen ze in wijde cirkels om 't huis de eerste hollandsche lucht-peddelaars. Waarlijk, bij dit driehonderd-zevend alarm had de éérst-blazende politieagent z'n vijftig cent verdiend. Hadde hij later geblazen, de villa Casa Cara van den heer Pieter E. Zwaluw ware een speelbal der vlammen geworden.
Eerst verbrande bedgordijnen in Casa Cara dan verbrande vleugelen op Koepelsteyn 't dee je benauwend aan 't gestreng-ontstemde gelaat des burgermeesters denken. "We bòffen niet," zei-ie, na 'n contemplatieve rust: "'k begrijp op me woord niet dat mijn sigaar...." "Nee, 't was de mijne," sprak mevrouw bedaard vernietigend: "as je maar zòrgt dat ik van nacht in m'n bèd kom"....
Er was in diè uren op Casa Cara het volmaakte, het harmonieuze, het subtiele. Af en toe ging de schel over, kuchte een visitekaartje in de bus, nieuw aandoenlijk bewijs der publieke belangstelling. De menschen schenen van alle zijden door eene kiesche veneratie bezeten. Wildvreemden namen de hoeden af.
Nog vóór de verzwikte voet in Casa Cara tot beleidvol gepeddel in staat was, had de Amerikaansche firma uit Holland reuze-bestellingen gekregen. De eenvoudige machine, waarop de vleugel-lam-geslagen Menschheid zoo innig gewacht had, werd de sensatie van den dag.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek