Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 november 2025
Charles begaf zich tot den minister, en beklaagde zich bitter over het verbod des konings. "Deze kan wel over mijn leven beschikken, maar niet over mijne eer!" riep hij uit. "Duizenden menschen zijn gekomen, om ons te zien opstijgen, en ik ben verplicht, mijn woord te houden. De koning mag het mij niet verbieden!" Eindelijk gaf de minister toe.
Wij wenschen u en hem en onszelven daarmede geluk. Mijne vrouw en ik, wij bevelen u nogmaals onze dochter aan. Wij hebben haar innig lief, te lief om hare wenschen te wederstreven, en daarom zal onze droefheid, wanneer zij ons huis verlaten zal om André's vrouw te worden, niet bitter zijn.
De drama's van Ibsen staan in bitter geweldige oppositie tegen de maatschappij; de samenleving, zoo zeggen zij, door haar conventies, door haar wetten, door haar ziekten want zij heeft haar ziekten en haar besmetting verdrukt en verwringt het hoogste bezit van de menschheid, en de individualiteit is alleen te redden in ballingschap, in de vrijheid der vereenzaming.
En hoewel dit liedje, waarschijnlijk zijn eerste dichtproeve, verloren is gegaan, wordt het gezegd zoo bitter geweest te zijn, dat de vervolging tegen hem nog verscherpt werd en hij verplicht was zijn zaken en zijn gezin in Warwickshire voor eenigen tijd te verlaten en in Londen een schuilplaats te zoeken."
Met bitter leedwezen, en wij moeten 't erkennen met diepen spijt, dacht hij aan de vijf francs, welke hij dien eigen morgen aan dat ellendig meisje had gegeven.
"Kind!" zei zij toen, "och, wist gij slechts, wat bitter leed zij daarboven ons berokkend hebben!" "Kunnen Army en Nelly dat helpen?" "Neen maar " "Gij zegt immers zelf altijd, dat wij onze vijanden moeten vergeven." "Dat is zoo, maar het is onmogelijk een onrecht te vergeten, dat u zoo van nabij treft, als "
Terwijl ik zoo bezig was, schoot de vijand verscheiden duizenden pijlen af, waarvan vele in mijn handen en gezicht bleven steken, en mij, behalve dat ze mij bitter pijn deden, erg in mijn werk hinderden. Het meest vreesde ik voor mijn oogen, die ik onfeilbaar zou verloren hebben, als ik niet plotseling aan een hulpmiddel gedacht had.
Ik zou slechts naar Wildenborg gekomen zijn om bij zijn doodbed te bidden? O, neen, neen; het fortuin ware mij bitter en pijnlijk; God zal hem laten leven?" En pijnlijk zuchtend, liet zij het hoofd op de borst zakken. "Kom, gij moet u troosten en u sterk houden, mijne dochter," zeide de pastoor.
Nimmer wederzien een bitter, hard woord, een woord dat onuitsprekelijke smart in zich sluit! "Och, tante," steunde zij in haar ellende, en de oude vrouw boog zich tot haar. "Schrei maar goed uit, mijn hartediefje! dat zal u verlichten." "Och, was het maar eerst voorbij!" fluisterde zij. "Ook de moeilijkste uren gaan voorbij, als men maar bidden kan." "Ik kan niet bidden, tante, ik kan niet "
Gij zijt toch nog altijd de kleine goedhartige Lise, wier goed hart in lichte laaie staat bij het ongeluk van vreemden!" vervolgde hij, haar den doek omslaande. Zij lachte bitter. "De pastoriebewoners zijn geene vreemden voor mij; zij behooren als 't ware tot onze familie." Hij antwoordde niets op dit bitse gezegde; juist kwam ook de wagen en hield bij hen stil.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek