Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 november 2025
»Omdat zij met geweld thuis werd gehouden door Bill, den man, waar zij vroeger al van verteld had,« antwoordde Noah. »En wat verder over hem?« riep Fagin. »Wat verder over den man, waar zij vroeger al van verteld had? Zeg hem dat, zeg hem dat.«
"En toch is hij nog geen drie jaar dood, Diaan!" zeide zij, den poot van den hond aanvattende: "de lieve Bill is nog geen drie jaar dood. Ik wil wedden," voegde zij er met nadruk bij, "dat de hond hem nog niet vergeten heeft." Eenige oogenblikken zat zij in een gepeins, waar ik haar niet in durfde storen. "Hij was mijn oogappel!" barstte zij uit, "mijn lieveling, mijn uitverkorene, mijn schat!"
Hij had een groot stuk lendevleesch van den buffel genomen, sneed groote stukken daarvan af en stak die in zijn mond en kauwde met zooveel ijver en onverdeelde aandacht, alsof hij noch den naam, noch het schaterende lachen hoorde. Toen dit laatste eindelijk tot bedaren kwam, liet de stem van Bill zich weer hooren: "Neen, sir!
»Houd den hond vast, Bill!« riep Nancy, terwijl zij vóór de deur sprong en die sloot, nadat de Jood en zijn twee kweekelingen de kamer uit waren geloopen om Oliver te vangen. »Houd den hond vast of hij verscheurt den jongen.« »Zijn verdiende loon!« riep Sikes, worstelend om uit de handen van het meisje te geraken. »Laat me los, of ik sla je hoofd te pletter tegen de muur.«
"Jonge" Pat Glendon was hij werkelijk gedoopt en sportlui en schrijvers zwermden om hem heen om hem te bewonderen en te helpen en over hem te schrijven. Te beginnen met Ben Menzies en eindigend met Bill Tarwater daagde hij de vier tweederangs-boksers uit, bevocht en versloeg hen. Om dit te doen was hij gedwongen te reizen, daar de matches in Goldfield, Denver, Texas en New-York plaats vonden.
Maar tegen dien tijd kunnen ook de tramps al wel hier wezen. Ik heb niet veel vertrouwen op die Sjeyennes en Arapahoes." "Ik ook niet," merkte Bill aan. "Die twee stammen zijn zeer klein, en hebben in langen, zeer langen tijd geen strijdbijl in hun handen gehad.
Ze wisselden één snellen blik; in beider oogen brandde een vuur, waarvan de beteekenis niet te ontkennen viel. »Ik bedoel,« zeide Fagin, die hiermee toonde te begrijpen, hoe langer veinzen geen nut had, »niet te driftig voor je eigen veiligheid. Leg 't slim aan Bill, niet te ruw.«
Bill Sikes wees zwijgend naar de leege drinkkan. De Jood, die den wenk volkomen begreep, ging weg om de kan te vullen; te voren echter had hij een veelbeteekenenden blik met Fagin gewisseld, die als had hij er op gewacht tot antwoord zijn oogen een oogenblik omhoog sloeg en zijn hoofd schudde, zóó onmerkbaar, dat een derde persoon, die er op lette, het nauwelijks gezien zou hebben.
"Je sliep zoo lekker," vertelde Henri hem, toen hij hem wekte voor het ontbijt. "Ik had niet den moed je te roepen." Bill begon slaperig te eten. Hij zag dat zijn kopje leeg was en stak zijn arm uit naar de koffiekan. Maar de kan stond buiten zijn bereik naast Henri. "Zeg Henri," zei hij vriendelijk, "heb je niet iets vergeten?"
"Naar de boerderij ga ik later. Eerst is het doel van mijn reis de Osage-nook." "Wien zoekt mijn beroemde broeder daar?" "Een blanke, die zich kornel Brinkley noemt, en zijn volgelingen, allen tramps." "Dan kan mijn broeder gerust met ons meerijden naar de boerderij, want de roodbaard is van plan die morgen te overvallen." "Hoe weet gij dat?" "Dat heeft hij zelf gezeid, en Bill heeft het gehoord.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek