Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juli 2025
Mijnheer Tjilp zeide nogmaals, geloof ik, dat het zoo woei. Mijne moeder werkte met neergeslagen oogen. Bella was treurig, omdat zij een vriend en makker verloor. En ik?...
Hij trad naar buiten en zette zich neder op de groen geschilderde bank achter een der groen geschilderde tafeltjes, waarmede het voorplein der herberg gestoffeerd was. Jufvrouw Bella volgde hem, met een blaadje in de eene en een tot den rand gevuld glaasje in de andere hand.
N., waren dezelfde als altijd, met dit onderscheid, dat zij jonger schenen te worden, toen ik te huis kwam. Ik was geen halven dag in huis, of mijn vader had mij allerlei zeldzame boekskens laten zien, nieuwe aanwinsten. Mijnheer Tjilp, oude trouwe vriend, was er ook en vroeg, hoe mijne viool voer. En Bella?
Werkelijk strekt mijne begeerte zich uit naar een glaasje citroen met suiker, buiten onder de verandah, als ik u verzoeken mag... Gij zijt immers niet boos op mij, jufvrouw Bella?" "Volstrekt niet, mijnheer Jakob. Mijne liefste gasten zijn zij, die zich eene plaats onder de verandah kiezen. Dan heb ik vrede in het buffet."
Pols alleen bleef steeds dezelfde, omdat hij maar ééne zijde had waaraan hij zich kon vertoonen. Een ligt schuitje voerde de reizigers over de grondelooze watervlakte, die Isola Bella van het vaste land scheidt. Te Baveno stapten zij in een albergo af, die de roeijers hun gerecommendeerd hadden, en die er uitwendig zeer schilderachtig, inwendig zeer morsig uitzag.
Als Goedele sprak, was 't haar of heel de kamer instortte onder 't klabetterend lawaai. Ze lei rijzekens hare hand in de uitgereikte hand van Sebastiaan. 't Was eene nieuwe emotie. Goedele zei: Kijk! Basti, ik en deug niet voor u. Ge moest eens goed ommezien en met Bella trouwen! Bella gilde. Haar bloed schoot ineens weg en haar kinne schokte op hare borst.
En stormachtig baant bij wijlen de hartstochtelijke zucht zich een weg: God, o God, wat is de waarheid? Dat alles doet zich aan mijn geest voor, niet met die bewustheid, waarmede ik het nu stel, maar verward en in onophoudelijken strijd. Onder deze indrukken ben ik niet meer de wilde speelmakker van Bella en beschouw haar niet langer als een jongen met rokken.
Drie kwartier varens op zee, en we komen de haven van Messina binnen, "bella Messina", zooals niet laten kunnen haar te noemen degenen, die haar kenden in den tijd van haar glans. De ontscheping heeft zonder ongevallen plaats. Op deze plek is de kade geheel vernield; van een kleine werf, waar vroeger de koopwaren werden ingescheept, zijn niet anders overgebleven dan verwrongen ijzeren staven.
"Ik kan er immers op aan, dat gij niet boos op mij zijt?" vroeg hij, eene beweging makend alsof hij den arm om haar middel wilde slaan. "Ik zou het kunnen worden," antwoordde zij, onder het nederzetten van het kelkje. "Raak mij niet aan, wat ik u bidden mag!" "Ik zou u onbeleefd noemen, jufvrouw Bella, wist ik niet van nabij, dat uw hart voor zachter aandoeningen vatbaar is dan het nu openbaart.
"Foei, mijnheer Jakob, gij moest u schamen," zeide de buffetjufvrouw, die de verzen van den Schoolmeester niet kende. "Een getrouwd man!" En zij bloosde wel, maar glimlachte toch. "Ik zou er u nog meer van kunnen vertellen," zeide Jakob. "Luister eens." "Dank u, genoeg is meer dan veel. Spaar mijne ooren, wat ik u verzoeken mag." "Uwe ooren, jufvrouw Bella, loopen niet het minste gevaar.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek