Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
Fagin had werkelijk den buitengewonen toestand, waarin zijn jonge vriend verkeerde, in zulk een gunstig licht gesteld, dat Bates, die eerst geneigd was geweest, den Vos eenigszins als slachtoffer te beschouwen, hem nu beschouwde als den voornaamsten speler in een tooneel vol ongewonen en fijnen humor; hij was bepaald verlangend naar het tijdstip, waarop zijn vroegere kameraad zoo'n gunstige gelegenheid zou vinden, zijn gaven te ontplooien.
Toen een van de jonge dames klaagde dat ze zoo koud was van binnen, werd jenever te voorschijn gehaald en het gesprek werd zeer levendig en vroolijk. Eindelijk maakte Charles Bates de opmerking, dat het tijd werd 'm te smeren.
Vos, doe het pakje open en geef Bill de kleinigheden, waaraan we vanmorgen al ons geld besteed hebben.« Op Fagin's verlangen maakte de Vos den bundel los, die vrij groot was en van een oud tafellaken gemaakt, en reikte de voorwerpen, die er in waren, één voor één aan Charley Bates toe; deze zette ze op tafel met allerlei lofspraken omtrent hun zeldzaamheid en voortreffelijkheid.
Terwijl hij dit zeide, nam jongeheer Bates een punt van zijn halsdoek in de hand, hield deze rechtop in de lucht, liet zijn hoofd op zijn schouder zakken en stootte tusschen zijn tanden een zonderling geluid uit, waarbij hij door een levendige pantomimische voorstelling aantoonde, dat hij 't over ophangen had. »Dat beteekent 't,« zei Charley. »Kijk hij kijken, Jack!
Toch zwemt de Luiaard tamelijk goed; hij beweegt zich in 't water vlugger zelfs dan in de boomen, houdt den kop hoog boven den waterspiegel, doorklieft de golven met vrij groot gemak en komt werkelijk weer op den vasten wal terug. Bates en Wallace zagen een Luiaard een rivier overzwemmen op een plaats waar deze 300 M. breed was.
Jongeheer Bates ondersteunde dezen raad met velerlei zedelijke overwegingen van hemzelf; toen deze uitgeput waren, gingen hij en zijn vriend Dawkins over tot een gloeiende beschrijving van al de genoegens, die het leven, dat zij leidden, meebracht, doorspekt met allerlei wenken aan Oliver, dat het beste wat hij doen kon, was zonder verwijl te trachten Fagin's gunst te winnen, met dezelfde middelen, die zij tot dat doel gebruikt hadden.
Het viertal ging zitten om te ontbijten met de koffie en vier warme broodjes met ham, die de Vos in zijn hoed had meegebracht. »Wel,« zei de Jood met een sluwen blik naar Oliver, terwijl hij zich tot den Vos wendde, »wel jongens, ik hoop dat jullie vanmorgen aan 't werk bent geweest?« »Of we,« antwoordde de Vos. »As kartouwen,« voegde Charley Bates er bij.
Zachtjes! zachtjes!« Dit korte bevel aan Charley Bates en zijn tegenspeler werd zonder wederwoord dadelijk gehoorzaamd.
»Wat praat je, dat hij zonder eer en glorie weggaat?« riep Fagin, en wierp zijn leerling een woedenden blik toe. »Was hij niet altijd de eerste van jullie allen! Is er een onder jullie die ook maar in zijn schaduw kan staan? Nou?« »Geen één,« antwoordde Bates, met een stem heesch door ontroering, »geen één.« »Wat praat je dan?« viel Fagin nijdig uit, »en waarom grien je?«
»O, zwijg daarvan!« zei Bates, twee of drie zijden zakdoeken uit zijn zak halend en ze in een kast mikkend, »dat is tè gemeen; dat is 't.« »Ik zou 't niet kunnen doen,« zei de Vos op een toon van hooghartigen afkeer. »Maar je kunt wel je vrienden in den steek laten,« zei Oliver met een flauwen glimlach, »en ze laten straffen voor wat jij gedaan had.«
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek