Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 november 2025
»Een aardig landje!" sprak Michel Ardan. »Maar dat maakt niets uit! Ik wenschte maar dat ik er was. 't Zal grappig zijn de Aarde tot wachter te hebben en als zij opgestaan is te kunnen zeggen: daar heb je Amerika, en daar Europa! En haar dan na te oogen als zij verdwijnt in de stralen der zon! Maar zeg eens, Barbicane, zien de maanbewoners ook eclipsen?"
Bij deze woorden sprong Michel Ardan bijna tegen de zoldering van het projectiel, zooals hij zeide om beter de maan te kunnen zien. De anderen zwegen een oogenblik. Michel Ardan keek door een der zijraampjes en uitte een kreet van verbazing. »Wat is er?" vroeg Barbicane.
»Dat gietfeest zal een schoone plechtigheid zijn," sprak Maston tot zijn vriend Barbicane. »Voorzeker," antwoordde deze, »maar geen publiek feest." »Hoe?" vroeg Maston, »zult gij de hekken in de afpaling niet voor iedereen openzetten?" »Ik zal er wel op passen, Maston; het gieten van de Columbiad is een moeilijk, om niet te zeggen gevaarlijk werk; ik wil het liever met de deuren dicht doen.
De lange nacht dien zij waren ingetreden, maakte het onderwerp uit van hun gesprek. Barbicane legde hun uit, dat de nacht een paar weken zou duren. »De van ons afgekeerde zijde der Maan," zei hij, »ziet nimmer de Aarde; bijgevolg wordt ook op haar het aardlicht niet teruggekaatst, wanneer het voor de Aarde Nieuwe maan en derhalve voor de naar haar toegekeerde zijde der Maan Volle aarde is.
»Daar staat de Aarde," zei Barbicane. »Dat ding? Die zilverkleurige afgeknipte nagel?" »Wacht maar. Over een dag of vier is het Volle maan en bijgevolg Nieuwe aarde. Zij zal dan eenige dagen in dikke duisternis gehuld zijn." En zoo was het ook. De Aarde scheen een groote sikkel, blauwachtig van kleur door de weerkaatsing van den dampkring.
»Al genoeg, al genoeg!" zei Barbicane ernstig. »Tien uur zesenveertig!" mompelde de kapitein. Nog 40 seconden! Barbicane draaide het gas uit. Doodstil men hoorde alleen het tikken van den chronometer.... Een hevige schok, ook maar éen het projectiel was door 6 milliard liter gas, ontwikkeld door de ontploffing van het schietkatoen, de lucht ingeslingerd. Wat was er gebeurd?
Nadat zij zich, dank zij de uitmuntende wijze waarop Michel Ardan het hofmeesterschap waarnam, het voorgezette goed hadden laten smaken, zouden ook de honden hun deel krijgen. Maar treurige ontdekking? Wachter was dood. »Wat nu?" vroeg Barbicane. »Wij kunnen het lijk hier niet houden, en hoe komen wij er af?"
»Ik zie, Nicholl, dat gij een man van orde zijt; ik heb dat nooit kunnen wezen; maar als ge mij niet kwalijk neemt, gij hebt daar weddenschappen aangegaan die u niet veel voordeel aanbrengen." »En waarom dat?" vroeg Nicholl. »Wel, als gij de nu eerstvolgende wint, moet de Columbiad gesprongen zijn en het projectiel ook, maar dan is Barbicane er niet meer om u zijn verlies te betalen."
»Precies alsof ik een paar flesschen champagne naar binnen heb geslagen!" mompelde hij. »Nicholl! Barbicane!" Geen antwoord. Nog eens geroepen. Vruchteloos. »Verduiveld! 't Is alsof zij uit een vijfde verdieping op hun hoofd zijn gevallen." Langzamerhand kwam hij bij. Toen hij zoo ver was dat hij staan kon, nam hij een lucifer en stak den gasbek aan. De gastoestel had gelukkig niets geleden.
»Aangenomen dat het projectiel tegen een of ander lichaam in de hemelruimte stuitte." »Welk?" »Den grooten vuurbol dien wij ontmoet hebben." Nicholl meende, dat in dit geval het projectiel in duizend stukken zou gesprongen zijn. »Wij zouden levend verbrand zijn," voegde Barbicane er ernstig bij. »Verbrand," sprak Michel Ardan, »'t is jammer; dat zou mooi zijn geweest om te zien."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek