Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 november 2025
»Welk een duivelsch volk zijt gij!" riep Michel Ardan uit, toen Maston hem de geheele geschiedenis verhaalde. »Zoo zijn wij nu eenmaal," antwoordde de secretaris, »maar wij moeten ons haasten." Doch hoe ook aanstappende, het bosch Skerman konden zij niet vóór halfzes bereiken. Barbicane was aan zijn kant reeds een half uur geleden het bosch ingetreden.
Dat vroeg de voorzitter ook, en wel aan een man van het sterke geleide dat zij dit moet nog worden verhaald veiligheidshalve te Tampa-Town hadden aangenomen, een vijftigtal ruiters, met karabijnen op zijde en revolvers in de holsters. Men kon wilden aantreffen! »Het heet daar Stone's-Hill," onderrichtte de ruiter. Barbicane steeg af.
»Gij moet het willen!" schreeuwde Barbicane met fonkelend oog en dreigende vuist. »Gij hebt ons in deze gevaarlijke reis gesleept, en wij willen weten waarom." »Ja!" voegde er de kapitein bij, »nu ik niet weet waarheen ik ga, wil ik weten waarom ik ga." »Waarom?" schreeuwde Michel Ardan, hoog opspringende, »waarom? Om bezit van de Maan te nemen in naam der Vereenigde Staten!
»In allen gevalle," liet majoor Elphiston zich hooren, »daar het gewicht van het projectiel evenredig is aan zijn grootte, moet een van 9 voet doorsnede nog verbazend zwaar zijn." »Ja, als het massief, niet als het hol is," zei Barbicane. »Hoe? Wilt ge er dan een bom van maken?" »Waarmeê men berichten kan verzenden," vulde Maston aan, »en monsters van onze aardsche voortbrengselen."
»En nu de tweede vraag," sprak Nicholl. »Ik vraag aan de geachte commissie: indien de Maan tegenwoordig onbewoonbaar is, was zij dan vroeger bewoond?" »Burger Barbicane heeft het woord," zei Michel Ardan. »Mijn vrienden," begon deze, »ik heb deze onze reis niet afgewacht om een bepaalde meening te hebben over een vroegere bewoonbaarheid van een wachter onzer Aarde.
De namen van Nicholl, Barbicane en Michel Ardan zouden dus voor altijd beroemd worden in de jaarboeken der sterrenkunde; want terwijl deze waaghalzen den kring der menschelijke kundigheden hadden willen verwijden, waren zij zelven in een kring van sterrenkundige beweging verplaatst.
De reizigers voelden, dat zij weder langzamerhand naar beneden werden getrokken, en Barbicane meende optemerken, dat de punt van het projectiel niet meer juist naar de Maan gericht was. De aantrekking der Maan had dus overwicht boven die der Aarde. Het vallen naar de Maan nam een aanvang, schoon nog onmerkbaar; het kon trouwens slechts 1/3 millimeter in de eerste seconde zijn.
Dus, naar de woning van Barbicane; den voorzitter der onderneming! Deze had zich over het telegram volstrekt niet uitgelaten. Hij wilde afwachten. Maar nu was er een oploop onder zijn ramen. Niet waar? Op hem rustten al de plichten van een hooggeplaatst persoon, en dus ook die om zich den volke te vertoonen. Hij vertoonde zich.
»Men kan springen en toch geen smaad verdienen," antwoordde Maston een weinig stekelig. Barbicane sloeg op deze aanmerking geen acht; hij verzocht den secretaris, een berekening te maken van het gewicht van een stuk, 900 voet lang, inwendig 9 voet in doorsnede wijd, met een wand van 6 voet dikte. Na eenigen tijd rekenens verklaarde hij, dat zoodanig stuk 68,040,000 kilo wegen zou.
Vóór het openen der vergadering zat hij onbeweeglijk in zijn armstoel, in zichzelven gekeerd, gedekt met een hoogen, zwart zijden hoed, zooals die op Amerikaansche hoofden als vastgespijkerd zitten. Om hem heen was het gegons en getrappel; maar het ging hem niet aan hij bleef onbeweeglijk. Toen het acht uur sloeg, stond Barbicane op, zoo afgemeten alsof hij een automaat was.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek