Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Pencroff en Ayrton slaagden er in om door middel van touwen alles wat dreef op het strand vóor het Rotshuis te halen; daarna brachten zij de kooien met vogels, kisten en vaten in de Schoorsteenen. Ook vonden zij nog eenige lijken, Ayrton herkende dat van Bob Harvey terstond en zeide op fluisterenden toon tot zijn makker: "Zoo ben ik geweest, Pencroff."
En gebruikten de kolonisten het vaartuig al niet om, hetzij den polynesischen archipel, hetzij de kust van Nieuw-Zeeland te bereiken, zij moesten in ieder geval trachten zoo spoedig mogelijk naar het eiland Tabor te gaan, om er een bericht omtrent Ayrton te brengen.
Pencroff was, nadat hij nogmaals den horizon aandachtig had gadegeslagen, van oordeel dat het een brik was en dat het rechtstreeks op de kust aankwam, hetgeen door Ayrton ook bevestigd werd. "Wat zullen wij doen wanneer de avond invalt?" vroeg Gideon Spilett. "Zullen wij een vuur aansteken zoodat men met onze tegenwoordigheid op deze kust bekend worde?"
Maar hadden de boeven hem niet onmiddellijk van kant gemaakt, hem levend naar een ander gedeelte van het eiland gesleept, mocht men dan niet hopen, dat hij nog hun gevangene was? Mogelijk had een van hun in Ayrton een vroegeren metgezel uit Australië gevonden: Ben Joyce, het hoofd der ontsnapte boeven? En wie weet of zij de dwaze hoop niet gekoesterd hadden Ayrton weder over te halen?
Op dit oogenblik deed een koeltje de onbekende vlag uitwaaien. Ayrton greep den verrekijker dien de matroos had nedergelegd, keek er door en sprak toen op somberen toon: "Het is de zwarte vlag!" Inderdaad woei deze doodsche kleur boven de brik, en men kon nu met alle recht zeggen dat het een verdacht schip was. De ingenieur was dus in zijn voorgevoel niet bedrogen.
Het eenige wat zij niet ontdekken konden, waren de scheepspapieren. Blijkbaar hadden de boeven deze vernietigd, evenals al datgene wat den oorspronkelijken eigenaar van het vaartuig kon doen kennen. Uit den bouw van het schip maakten Pencroff en Ayrton echter op, dat het een Engelsch schip moest zijn geweest.
Het was zeer wel mogelijk, dat hij verscheidene uren in het water zou moeten doorbrengen. Pencroff en Nab gingen in dien tusschentijd de prauw halen, die eenige honderden schreden hooger lag en toen zij terug kwamen, was Ayrton gereed. Zij wierpen een deken over zijn schouders en de kolonisten drukten hem de hand. Ayrton scheepte zich met Pencroff in.
Tegen vier uur een uur nadat zij geseind hadden kwam Ayrton in het Rotshuis. Hij trad de zaal binnen, met de woorden: "Ik ben tot uw orders, mijne heeren!" Cyrus Smith stak hem, zooals altijd, de hand toe en geleidde hem naar het venster. "Ayrton," zeide hij, "wij lieten u hier komen, omdat we een zeer ernstig onderwerp te bespreken hadden. Er is een schip in het gezicht."
"Een wapen, dat werkt als de bliksem en waarvan wij het geheim niet kennen?" "En wie heeft hen op die wijze gedood?" vroeg Pencroff. "De hooge rechter van het eiland," antwoordde Cyrus Smith, "hij die Ayrton hier heeft gebracht; hij, wiens macht zich nogmaals heeft geopenbaard, hij, die alles voor ons doet wat wij zelf niet kunnen doen, en die zich vervolgens voor ons verbergt."
Deze wijs van met elkander gemeenschap te hebben, had twee wezenlijke voordeelen, in de eerste plaats konden zij zich overtuigen dat Ayrton aanwezig was, en in de tweede plaats was hij nu niet geheel van hen afgezonderd. Toch liet Cyrus Smith nooit een week voorbijgaan zonder Ayrton te bezoeken, en deze kwam van tijd tot tijd in het Rotshuis, waar hem steeds een hartelijke ontvangst wachtte.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek