United States or Bhutan ? Vote for the TOP Country of the Week !
»Maar... maar..." wilde Gilbert in het midden brengen. »Maar wat, mijn zoon?" »Die aterling kan toch niet ongestraft blijven!" »Neen, bij God! dat zal hij niet! Maar eerst zal hij ons moeten mededeelen, wat hij alleen weet..." »Vader!..." »Ja, dat gaat voor! En als ik u en Mars aanmaan om te wachten," sprak James Burbank hoogst ernstig, »gelooft mij, dan moet er gewacht worden!"
De aterling had begrepen, dat de tegenwoordige toestand van het jonge meisje hem tot schild, tot dekmantel kon dienen. Hij voelde, dat zijn leven geen gevaar liep, zoolang hij dat geheim niet geopenbaard had. Ziedaar, wat hem eenigermate gerustgesteld had, en wat dien glimlach te voorschijn getooverd had.
Toen hij evenwel Mars ontwaarde, begreep hij dat zijn leven gevaar liep. En inderdaad, de mesties wierp zich op hem en greep hem, in weerwil van den tegenstand van hen, die den Spanjaard bewaakten, met ijzeren vuist bij de keel. Nog een oogenblik, dan zou de aterling geworgd zijn, toen master James Burbank en zijn zoon Gilbert verschenen.
Daarop den gelen aterling bij den strot vattende en hem achterover wringende, zou ik hem de ribben gebroken hebben over een ijzeren hek indien niet Suzette mij met stevigen greep weerhouden had.... Als een vos die in eene klem zijnen staart heeft laten zitten, zoo droop Zwartjan den hoek om.
„Vul hem met keukenstroop en vijgen en noem hem dan „zoetekauw”,” lachte een vijgenklant. Ieder gaf een andere manier van wraakneming aan en allen schetterden, schreeuwden en lachten dooreen, totdat het geraas zóó sterk werd, dat Herman met zijn flesch nogmaals stilte moest gebieden en met heftige stem, vol nadruk, sprak: „Mijne heeren! ik stel deze motie voor: Laten we kalm overleggen, hoe we op exemplaire wijze den aterling zullen straffen, die ’t pronkjuweel der schepping, Jetje, uit onze nabijheid durfde verbannen.
Zij waren toch naar Court-Justice gekomen, om Texar de vrijheid aan te bieden in ruil van het geheim, betrekking hebbende op de ontvoering van het kind en hare verzorgster. »Texar," hernam Gilbert, »hoor mij aan." »Wat hebt ge mij te zeggen?" vroeg de Spanjaard trotsch. »Luister. Wij komen open en rond met u onderhandelen." »Zoo, zoo!" grinnikte de aterling.
Master James Burbank, Gilbert Burbank, miss Alice Stannard en Mars gevoelden zich door dien uitslag van het geding zeer ter neer geslagen. Die Texar, die ellendeling, die aterling ontsnapte hen andermaal, want van nu af kon de uitspraak van den krijgsraad niet twijfelachtig meer zijn. En... ijselijke gedachte!... hoe zou men nu vernemen wat er van de kleine Dy en van Zermah geworden was?
Het bestond dus eindelijk, dat bewijs, hetwelk Texar beloofd had te leveren, dat bewijs van verstandhouding van James Burbank met de leger-afdeeling der Noordelijken! De triomf straalde den aterling uit de oogen. Men kon zien, dat hij van zijne zegepraal genoot.