Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juli 2025
Laat ons hier even gaan zitten, want ik ben een weinig vermoeid." "Sla dan ten minste dezen doek om uw hals," zei de bezorgde Anne: "het is voor de eerste maal dat gij uwe kamer verlaat, en ik zou om niets ter wereld willen, dat gij door mijne onvoorzichtigheid weder ziek werdt."
Des avonds, als zij Anne verwachtte, stond zij aan de deur, teneinde haar de schaamte te besparen, dat ze als bedelares moest kloppen. Zelve zeide zij in de stad, dat Anne en zij tezamen het brood gaven, en niemand vermoedde de waarheid. Men prees de beide zusters in éénen adem. De nood steeg. Een handvol meel moest men met goud betalen.
Het fantastische karakter dier instrumenten bekoorde hem en hij vond het zalig te zien dat Kunst, zoowel als Natuur, hare monsters bezit: dingen, beestelijk van vorm, afschuwelijk van toon. Toen de studie van juweelen. Hij verscheen op een gekostumeerd bal als Anne de Joyeuse, admiraal van Frankrijk, vijfhonderdzestig parelen op zijn kostuum.
"O wel ja, natuurlijk doet u dat." Elinor wilde haar door verder tegenspreken niet haar zin geven. "'t Is toch maar prettig, dat Mevrouw Dashwood u allebei zóó lang kan missen!" "Zóó lang?" kwam Mevrouw Jennings tusschenbeiden. "En ze zijn pas hier!" Lucy was tot zwijgen gebracht. "'t Spijt mij, dat we uw zuster niet zien, Juffrouw Dashwood", zei Anne.
Marie zonk op haar knieën neer. Haar handen betastten Anne's kleed. "Zuster! gij liegt. O! deze leugen zal u nooit vergeven worden. Bij uw zaligheid ... geef mij brood." Toen sprak Anne een vreeselijken eed: "Zoo waarlijk mogen mijn brooden in steen veranderen, wanneer ik ze heb. Zoo waarlijk moge het meel in mijn vingers tot steen worden, als ik bak. Ik heb geen brood."
Steeds hebt ge de brave gespeeld, en men zeide: 'die goede Marie, terwijl men dacht: 'die slechte Anne. Daarom was het u te doen, dat ge mij vernederen zoudt. Dat was altijd uw doel, al lang geleden, toen ge met uw man trouwdet, en mij in de eenzaamheid achterliet, in plaats van voor mij te zorgen en te werken. Nu eindelijk ontvangt ge het loon voor uw hoogmoed."
Nog staarden de vochtige oogen van Adelgonde op het papier, nog herlas zij de woorden, die zoozeer van des Spanjaards innige deelneming in haar lot getuigden, toen Anne weder kwam aanhuppelen en tusschen hare vingeren den gevangen vlinder omhoog hield: "Kijk eens freule!" riep zij Adelgonde reeds uit de verte toe: "Kijk eens, welk een fraai diertje, geel als citroen, en zoo vlug als een ree!"
"Laat dadelijk den dokter halen," zeide hij. De dokter kwam, onderzocht het kind, en vroeg haar of zij ook onlangs natte voeten had gehad. "Ja, twee dagen geleden. Toen heb ik in een plas op straat mijn voeten nat gemaakt," antwoordde Effie. "Maar Anne zei dat ze wel gauw weer droog zouden worden, als ik ze maar bij het vuur hield, omdat mijn andere laarzen niet schoon waren.
"Ferrars!" herhaalde Juffrouw Steele; "is mijnheer Ferrars de gelukkige? Wel, wel, de broer van uw schoonzuster, Juffrouw Dashwood? nu, dat is een aardig jongmensch; ik ken hem heel goed." "Hoe kan je nu zooiets zeggen, Anne?" riep Lucy, die geregeld haar zuster's opmerkingen te verbeteren placht.
Anne was geheel in vuur geraakt en Adelgonde bijna om den hals gevlogen, daar zij, geheel en al met het beeld van haren Adonis vervuld, in alles zijn wezen meende te aanschouwen. "Nu, gij zijt mij een waardige leermeesteres!" sprak Adelgonde, wier droevige stemming, door de naïeve woorden van Anne geheel en al was geweken. "Gij klapt al aardig uit de school der liefde!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek