Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juni 2025
Hunne verkeering was rein begonnen en rein gebleven, en...... bleef Allard weg, dan was dat niet uit ontrouw, niet omdat hij haar niet lief had als weleer, maar dan was hem het een of ander overkomen. Dan was hij ziek.... ~te~ ziek om het haar te kunnen melden! En dit laatste denkbeeld, vestigde zich voor goed in hare ziel.
Wat Allard betreft, hij stoorde zich aan spot noch blaam. De treffende gebeurtenis van den vorigen dag, had Cilie dierbaarder dan ooit gemaakt aan zijn hart, en hoe ook ~zij~ zich aan hem verbonden gevoelde, de woorden, op de burrie hem toegefluisterd, bewezen het maar al te zeer. Al wat naar weifeling geleek, was thans ook bij hem geweken.
»Neem een of wat!" sprak zij, en bood het mandje Allard aan. »Gaarne." Allard at, en stak van tijd tot tijd Cilie een bes in den mond. Blijkbaar vond zij dit aardig, en het duurde nu ook maar zeer kort, of het meisje had al haar wantrouwen afgelegd, en zat rustig nevens haar bezoeker in de heide.
Wel wist zij Allard had het haar meermalen gezegd dat die familie haar zeer ongenegen was, maar zij wilde haar dan ook volstrekt geen overlast doen, en alleen maar vragen: wat men van den zieke wist, en.... of er eenige hoop op zijn spoedig herstel bestond? En thans..... nu men ook den dood van Marrije aan haar toeschreef..... wie kon haar zeggen wat haar stond te wachten!
Vol medelijden met deze arme schepsels, aldus gedoemd tot een werk, geheel ongeschikt voor hare sekse en verre hare krachten te boven gaande , stapte Allard haastig voorbij, maar vertraagde zijne schreden aldra opnieuw, bij het aanschouwen van wat deze vaartuigen onmiddellijk volgde. Nog in onze dagen kan men getuige zijn van dit onhebbelijk misbruik.
»Hebt ge mij den ~waren~ naam medegedeeld van de ouders van Cilie?" »Haar vader noemde zich Hanno," sprak de ~Stroeve~ met een grijnzenden lach, »en zoo gij meent, dat hij dit ten onrechte deed, moogt gij het onderzoeken." »En hoe heette de plantage, waar Cilie geboren wierd?" »Tranquilité." »Jansen!" sprak Allard, »gij tracht mij te misleiden.
Gelijk hij aan Allard gezegd had, was hij aanvankelijk van plan geweest, om Cilie, wanneer zij tot zekeren leeftijd zou zijn gekomen, op een of andere school te doen, en haar bij hare meerderjarigheid, of wanneer zij kwam te trouwen, een deel althans van haar eigendom terug te geven.
Hij vond middel met hen in aanraking te komen, en aarzelde niet, om hetgeen er was voorgevallen tusschen zijn pupil en Allard, zoodanig voor te stellen, als men wenschte het voorgesteld te zien. Dat freule Alida van deze mededeelingen het noodige gebruik maakte, is te denken, en dat men er zich in den Haag niet weinig over ontrustte, evenzeer.
Drie dagen na het verdwijnen van Cilie kwam Allard in de kolonie aan, en zijne smart kende geene grenzen, toen men hem de laatste gebeurtenissen had medegedeeld. Maar zich nog altijd vleiende met de hoop, dat het meisje zich hier of daar verscholen zou houden, doorkruiste hij dagen lang de omstreken van het groote meer, onder het uitroepen van den dierbaren naam.
Opnieuw stiet Allard een geweldigen kreet uit, terwijl hij zijn vaart verdubbelde, want het witte gewaad der aldus weggevoerde, en de klank van hare stem liet hem geen twijfel over, of het was Cilie die zich in de macht harer vijandin bevond en die door haar naar het meer werd gesleept, met een licht te bevroeden, afgrijselijk doel.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek