Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juni 2025
Deze zijne zucht verloochende zich ook thans niet, want, na zich een poosje, evenals de overige leden van zijn gezelschap met het visschen te hebben bezig gehouden, stak Jonker Bentinck, dien ik voortaan bij zijn doopnaam Allard zal noemen, zijne hengelroede in den wal, en trok, gewapend met vlindernet en plantendoos, de achter Alberts-Holtien gelegen veenachtige heide in.
»Moed, Cilie! moed!" riep Allard, terwijl hij niet ver van de plaats, waar het wijf stond, den dijk opsprong. Maar het arme kind had geen tijd om te antwoorden, want op hetzelfde oogenblik, omvatte de reuzin met de eene hand haar den nek, met de andere de enkels, hief haar hoog boven haar hoofd, en wierp haar daarop in de bruischende diepte!
Op den avond van dienzelfden dag, was Allard opnieuw uitgegaan, om in de eenzaamheid te overwegen, wat hem nu te doen stond, en, bewogen door de meest strijdige gedachten en plannen, bleef hij besluiteloos rondstappen, toen een ongewoon gedruisch in de lucht boven hem, hem in zijne overpeinzingen stoorde en verschrikt deed opzien.
Jonker Allard vond zich ten zeerste geboeid door deze verhalen, en een wonderbaar verlangen, het meisje te zien, waarvan hij zooveel vreemds gehoord had, vervulde hem zoo zeer, dat hij om bijna niets anders dacht. Hij werd dan ook zoo stil en afgetrokken, dat zijne metgezellen er hem mede plaagden.
»Zij is dood!" dus klonk het Allard in de ooren, toen hij, van eene wandeling teruggekeerd, thuis kwam, »de arme Marrije is dood!" 't Was kort voor zijn vertrek naar Holland was bepaald, en de barbier, die op zijn verzoek de zieke behandelde, bracht hem deze tijding trouwens niet geheel onverwacht. Haar toestand was verergerd in de laatste dagen.
Allard was ziek en kon dus, hoe gaarne hij ook wilde, haar zijn toestand niet melden, en zijne bloedverwanten weigerden dit voor hem te doen. En was dat zoo, wat dan aan te vangen? Een oogenblik had zij er over gedacht naar Holland te reizen. Maar.... zij had geen geld, en al ware dit wel het geval geweest, wat zou het gebaat hebben, want zij was zoo bijster onervaren!
Ook had hij met haar gesproken in de taal, waarin zij hare liedjes zong Fransch uit 't zuiden van Frankrijk, als 't Allard voorkwam, toen zij op zijn verzoek een liedje aanhief, en met verwonderlijk heldere en welluidende stem zong: Para loulou, pti ota Para loulou! Para loulou, qu'imposta La voi douna! Para loulou, qu'imposta Lou mouton! Wacht u voor den wolf, kleine!
Allard bleef echter de drie dagen, die er nog moesten verloopen, voor hij met den Coevordschen postwagen naar Zwartsluis zou vertrekken, onrustig en gejaagd, ja zóó, dat zijne nichtjes, die ik vergat het te zeggen verre waren van hem met onverschillige oogen aan te zien, begrepen, dat hier meer in 't spel was, dan verdriet over den dood van Marrije, en allerlei pogingen aanwendden om achter het fijne van de mis te komen.
Oostwaarts lag het Riegmeer.... was het niet een nieuwe wenk? Het begon reeds te schemeren, toen Allard het veld bereikte, gelegen tusschen Alberts-Holtien en het groote Riegmeer.
Niet lang na zijne komst in de kolonie was hij in onderhandeling getreden met Piet Warries alias slimme Piet over den koop van een hoek gronds aan den Riegsdijk, de plek waar thans het steenen huis stond, dat Allard in de verte had gezien.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek