Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 juni 2025
"Oh, dan staat het ellendig met hem!" Beiden zwegen een poos. "Bovendien," ging de zieke voort, "wij hebben noodig, dat ze ons aanvallen, dat ze ons wakkerhouden: dat doet ons onze zwakke zijden zien en maakt ons beter. Overdreven lof brengt ons van de wijs, doet ons indutten, maar buitenaf maakt het ons belachelijk en de dag dat we belachelijk worden, vallen we meteen, net als in Europa.
"Van ieder mensch wordt geëischt, dat de geest die in hem is onder zijne medeschepselen heinde en ver zal omwandelen en zoo die geest dit in dit leven niet doet, is hij veroordeeld het te doen na den dood. Hij is gedoemd om door de wereld te dolen oh, wee mij en getuige te zijn van wat hij niet deelen kan, doch op aarde had kunnen deelachtig worden, en waardoor hij geluk had kunnen bevorderen."
Hij praatte vlug òm naar den ander, luider: "Ik had nog niet de eer u voor te stellen, mon ami Caca.... bonne bête en somme.... Regardez.... ik geef hem den vinger en hij neemt de heele hand of hij een mensch was.... oh.... ik ben zeker.... ge vindt het een bêtise, wat ik zeg daar." Zie! boven die twee paar kijkende oogen bewogen de gemakkelijk plooiende rimpels gelijktijdig.
Oh! hij was geen Aristobulus Beerenkooi, wiens brein verloren was in de nevelachtige hoogten en diepten der hoogere wetenschap en koesterde geen geringschatting voor een eenvoudig optisch natuurverschijnsel. Beiden begrepen elkander en beiden verlangden tot die zeldzaam bevoorrechte wezens te hooren, die door de verschijning van den Groenen Straal vereerd zouden worden.
Papa zette 'n hooge borst op, kuchte, kreunde als 't ware van trotsch genoegen, terwijl Auntie's felle oogen flikkerden en Mama met eenigszins bescheidener genoegen hoofdknikte en beaamde: Oh yes, they are very lovely, indeed. Maud, met een zachte kleur over haar wangen, stond in stilte te genieten. Opgetogen leidde Papa mij verder rond.
'k Waer geschapen Vreughd te rapen Van 't begaepen Van uw feest, En het proncken Van uw loncken Tot ontfoncken Van mijn geest. Maar 't benijden Deser tijden Moet ik lijden Met geduld; 't Zijn geen treken Om te wreken Woord te breken Sonder schuld. Oh! hoe vliegh ik, Hoe bedriegh ick, Hoe beliegh ick, Mijn gemoed! 'k Wil der wesen, Alle vreesen Sijn geresen Uyt mijn bloed.
Oh, wat zal Chamonix zeggen?" hetgeen zooveel wilde zeggen als: Wie had ooit kunnen denken dat Croz kon vallen? De jonge Taugwalder snikte onophoudelijk, en kreet al luider en luider: "Wij zijn verloren! o God, wij zijn verloren!" "Daar ik tusschen hen beiden aan het touw was vastgebonden, kon ik geen stap doen, zoolang zij onbewegelijk op hunne plaats bleven staan.
Oh, het is schoon, wonderbaar schoon en troostend, het schouwspel van een geheel volk, dat zijne duizenden stemmen tot eenen enkelen jubelkreet, tot een enkel danklied vereent.
Men heeft haar het kapje van het hoofd genomen en haar een mijter opgezet met het opschrift: »Ketterin, Afvallige, Afgodendienares.« Tegen deze beschuldigingen waagt Jeanne nog een laatst protest. Zoo geeft men haar over aan den beul en zijne knechts. Voor zij dien bestijgt roept zij nog: »Oh, Rouaan, ik vrees wel, dat gij door mijn dood zult moeten lijden.«
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek