Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 9 Ιουνίου 2025
Η αυλόθυρα λοιπόν ήτο ανοικτή, ακριβώς δε εις το μέσον εστέκετο ο Π. με το γνωστόν μου, αγαθόν του εκείνο μειδίαμα. Τον ητένισα κατά πρόσωπον, εκείνος δε άρχισε να γελά την φοράν ταύτην μ' ένα γέλωτα εσωτερικόν, ούτως ειπείν, ως προσπαθών να μη εκραγή. Εγώ δεν έβλεπα γύρω μου, μόνον αυτόν παρετήρουν, με κάποιον μάλιστα φόβον, αν και το πρόσωπόν του ήτο αιθριώτατον, ως ουρανός ανέφελος.
Ας δεχθώμεν δε ότι είναι μία του ηλίου και άλλη μία του εωσφόρου και η τρίτη όσον μεν διά το όνομά της δεν ημπορούμεν να το ειπούμεν, διότι δεν είναι γνωστόν, εις τούτο δε πταίει ο πρώτος παρατηρητής αυτών, ο οποίος ήτο βάρβαρος.
Ως γνωστόν, εις τον άνθρωπον αποδίδομεν και τα διάφορα χρώματα, και τα σχήματα και τα μεγέθη και τας κακίας και τας αρετάς και με όλα αυτά και χίλια άλλα δεν τον λέγομεν μόνον άνθρωπον, αλλά και αγαθόν και τόσα άλλα. Και πάλιν τα άλλα πράγματα, με τον ίδιον τρόπον, ενώ κατ' αρχάς αποδίδομεν εις αυτά έν όνομα, κατόπιν τα χαρακτηρίζομεν ποικιλοτρόπως με πολλά επίθετα. Θεαίτητος. Πολύ ορθά ομιλείς.
Είναι γνωστόν ότι και ο τελευταίος αστοιχείωτος αναγνώστης όταν πάρη να αναγνώση μίαν κωμωδίαν, αμέσως ζωογονείται ο τόνος της φωνής του και απαγγέλλει με έξαψιν χαράς, λύπης, οργής, ειρωνείας, γελώτων κτλ και εν γένει με σύμπραξιν των χειρών και των ποδών και της φωνής και των μορφασμών του.
Διότι είναι καθαρά και εις ευρύχωρον μέρος και τα αποδίδουν αμέσως εις τα αποτυπώματά των, τα οποία ως γνωστόν ονομάζονται όντα, και αυτοί ωρισμένως ονομάζονται σοφοί. Τι δεν το παραδέχεσαι; Θεαίτητος. Το παραδέχομαι πάρα πολύ. Σωκράτης.
Διότι βουλής ουδεμιάς έχρηζον, αφού είχε διαλεχθή προς εμέ αύτη η πηγή της αληθούς βουλής και συνέσεως». Ο Πλήθων, εις το αυτό πάντοτε συμπέρασμα καταφθάνων, διηγήθη το μύθευμα τούτο εις πολλούς άλλους κατόπιν, και προς πάντας έλεγε: «Συναντιλήπτορας μόνον ζητώ», ως να έλεγεν: «Έχω ανάγκην οπαδών, όπως επεχειρήσω την μεταρρύθμισιν ταύτην». Εύρε δε ουκ ολίγους οπαδούς, ως είνε γνωστόν.
— Και δε μου δώσατε εκείνα-δα τα τσαρούχια που μούπατε, παρετήρησεν ο Κώστας ο Άγγουρος. — Κύτταξε, μπάρμπα-Γιώργη, πράγγα το χέρι σου, μη σε καταφέρη και του τα δώσης πίσω, είπεν ο Κάβουρας περισφίγγων εκείθεν τον Απίκραντον, φόβω μη ούτος εξ ευσυνειδησίας επιστρέψη τον γνωστόν φάκελλον οπίσω. Ο γερω-Κουσουρής είχε πέσει εις σκέψεις και ηρέμα ανένευε διά της κεφαλής.
Το κοινωνικόν τούτο φαινόμενον, γνωστόν σήμερον υπό το όνομα «Μεσσιανισμός», είχεν αναφανή και μετά το 1875, ακριβέστερον δε αφ' ου κατεδείχθη ότι τα ανατρέψαντα τον Βούλγαρην κόμματα δεν είχον την πρόθεσιν ή την δύναμιν να βελτιώσωσιν ουσιωδώς τα κακώς κείμενα.
Εκείνο το οποίον αφορά εις την ψυχήν ίσως δεν είναι γνωστόν, το άλλο όμως το γνωρίζομεν. Θεαίτητος. Μάλιστα. Ξένος. Εκείνο λοιπόν ας το ονομάσωμεν γενικώς μουσικήν, μεταφερομένην από την μίαν πόλιν εις την άλλην και πωλουμένην, και ζωγραφικήν και ταχυδακτυλουργικήν.
Τα μάτια του κυρ-Στρατή, τα ως κάστανα μεγάλα, εμίκρυναν από του οίνου, αλλά διά την υπακουήν, ίνα μας ευχαριστήση, ήρχισεν. Πλην αντί να είπη πλ. β' ήχον «Ότε καιρός» το περίφημον δόξα των Αίνων της εορτής, άρχεται αίφνης πλ. δ' ήχον «θρηνώ και οδύρομαι» το νεκρώσιμον γνωστόν τροπάριον. Και συγχρόνως αρχίζει να κλαίη όλος από κεφαλής μέχρι ποδών. Ευρίσκετο εις το στοιχείον του.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν