United States or Maldives ? Vote for the TOP Country of the Week !
Mijn vader zweeg, dacht even na en zijn hand op mijn schouder leggend, zeide hij me met bevende stem: "Denk je, dat jij alleen kunt liefhebben, dat je vader niet van jou houdt en 't niet naar vindt van je te scheiden? Kort geleden hebben we je moeder verloren. Ik word al zoetjes-aan oud, en ik kom zoo op den leeftijd, dat men den steun en de troost aan de jeugd zoekt.
Ze zweeg een wijlken. We zijn schadelijk, omdat we de leêgheid van onze handen bevoordeeligen.
De veldwachter zweeg; het is uiterst moeilijk uit te maken hoe orthodox iemand wezen moet om met canalje te heulen. "Nu, wat heb je daarop te zeggen? Antwoord je mij niet? Als ik één woord spreek, ben je ontslagen!" Onwillekeurig dacht de eenvoudige veldwachter aan een ander hooggeplaatst man, die ongeveer achttien eeuwen geleden hetzelfde gezegd had tot een gevangene... tot zijn eeuwige schade.
Maar het lot Vervolgt zijn loop en kent geen meester dan in God. Geen morgenzon had nog het hoofd weêr opgebeurd: De nevel van de nacht was naauwlijks nog gescheurd: Reeds zweeg het nachtgespuis: nog zwegen de orgelkelen Der bosschen.
"En wist je dan niet dat jij daarmee bedoeld werdt, mal kind? Ben je nog zóó dom?" "U weet heel goed dat ik Elsje heet naar mijn lieve, lieve grootmoeder," zei ze, in tranen uitbarstend. De gedachte aan haar grootmoeder was haar te machtig. Mevrouw d'Ablong zweeg.
Rob verbaasde zich wat Li met dat kistje doen zou, maar zweeg eveneens en wachtte af. Des middags werd het kostbare voorwerp gebracht.
Waarover spraakt ge? vorschte hij, O, over alles en over niets. Hij werd nog meer wantrouwend. Het schijnt toch wel, zei hij, dat ik het niet mocht hooren, want hij ging dadelijk weg. Zij zweeg. Ik wil het weten! riep hij, eensklaps jaloersch opvliegend, als een verwend kind. Wat zei hij! Zij aarzelde nog even en toen antwoordde zij: Hij gelooft het niet, dat we getrouwd zijn.
Gelooft gij dan, dat ik niet weet dat er een lijdende menschheid bestaat, dat er slaafs onderdrukte volken op deze aarde leven, dat er ongelukkigen geholpen, slachtoffers gewroken moeten worden? Begrijpt gij mij niet? ..." Kapitein Nemo zweeg plotseling en had er misschien berouw over te veel gezegd te hebben.
Ze zou alles bekennen ze deinsde terug met een schrik, dien alleen moordenaars kennen. Niemand was haar welgezind. Zij zweeg dat was 't grootste bewijs harer schuld. Dat ze op haar knieën zonk, dat ze haar handen legde op 't verstarde gelaat, was haar berouw. Ieder gevoelde echter, dat de dood den dood riep, en dat slechts één straf voor haar kon bestaan.
Na eenige oogenblikken in die houding te hebben doorgebracht, liet hij de handen weder vallen, zakte als 't ware ineen, sloeg de oogen op den grond en zweeg.
Woord Van De Dag