Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Kunt gij haar nationaliteit herkennen? Neen, ik heb altijd op de roeiersbank gezeten. Heeft zij een vlag in top? Ik kan er geen zien, het is nog te ver af. Arrius zweeg eenige oogenblikken. Ten laatste vraagde hij: Houdt de galei nog koers hierheen? Ja. Kunt gij nu de vlag onderscheiden? Zij heeft geen vlag. Een ander kenteeken soms? Een zeil.
"Ha," zeide hij en schreed snel voorwaarts in de richting waar de knaap verdwenen was. Na een dertig schreden te hebben gedaan, stond hij stil, tuurde naar alle zijden, maar zag niets. Nu riep hij uit al zijn macht: Kleine Gervais! Kleine Gervais! Toen zweeg hij, en wachtte. Niets antwoordde. Het veld was eenzaam en doodsch.
Hij sloeg zijn arm om haar middel en fluisterde haar de oude geschiedenis in 't oor, terwijl hij er bijvoegde: "Nu moet je het mij ook influisteren, precies hetzelfde." Zij zweeg een oogenblik en sprak toen: "Keer je gezicht naar den anderen kant, zoodat je mij niet zien kunt, dan zal ik het doen. Maar je moogt het niemand vertellen. Beloof je me dat op je woord van eer?" "Ja.
Langzamerhand zweeg alles om mij heen; ik hoorde nog enkele hamerslagen van een timmerman, die minder vlug of voorzichtiger was dan zijn broeders, en weldra werden mijn droomen enkel afgebroken door de vage geluiden, die van beneden tot mij opstegen.
"Welnu," hernam Marius, "dan zou ik ze geven om dien man weder te vinden." Jean Valjean zweeg. De nacht van den 16 op den 17 Februari 1833 was een gezegende nacht. Boven zijn duisternis had hij den open hemel. 't Was de bruiloftsnacht van Marius en Cosette. 't Was een heerlijke dag geweest.
Ik ben ook geen slanke hazewind, die zich tot kunstjes laat africhten en voor iedereen opzit; ik ben een eerlijke trouwe wachthond, die luid kan blaffen en ferm de tanden laat zien, maar die...." Zij zweeg in zekere verwarring, verlegen hoe de phrase te voltooien zonder zich in den strik te werken.
Maar de stilte en wilde niet breken, en hare woorden stierven seffens uit, zonder naklank, zonder een bijblijvend gedacht, dat mocht de angstige leegte vullen. En dan zweeg ze ook, met de anderen mee, en dan hoorde ze somtemets het snorkend asemken van 't zieke kind.
Als juffrouw Jonkers 's morgens, met de diepe, blauwe striemen van onuitgerustheid onder de oogen binnen kwam, en met de hand in de zij haar pijnlijken rug in postuur zette, dan vergat het kind hoe zijzelf daar juist nog gewenscht had, dat het al maar weer avond was....; als de Juffrouw haar af snauwde en zich boos maakte om niets, dan, met haar oud-vrouwtjes-verstandigheid, dacht ze: 't is haar schuld niet.... 't zijn de zenuwen, de meester was weer lastig van morgen.... en zij zweeg; als de Juffrouw, 's middags, aarzelend, van de drie plakjes spek op haar bord er toch nog een terug nam, dan at Sprotje er aan die twee genoeg thuis kreeg ze immers nooit vleesch, en 't was hier ook niet uit overdaad, dat ze haar zoo beknibbelden....
Toen Mandane zweeg, zag Nitetis in doffe wanhoop op hare ketenen neder, en er verliep een geruime tijd, eer zij zich eene tamelijk heldere voorstelling van haar toestand kon maken.
Jacoba zweeg; de herinnering aan dien "schrik" heeft haar feller getroffen dan zij 't zich zelve bekennen wil. Ja, dat was het laatste geweest; een schrikkelijk einde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek