Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 oktober 2025
Ik zag hen ieder een deel mijner have wegdragen. Een eenige bleef bij mij. In ongeluk en rouw droogde hij het zilte water op mijne wangen. En hij dronk met mij uit den galbeker des rampspoeds. Ho! op mijn hart en in mijn hart was zijn verblijf, mijn boezem klopte zoo dankbaar tegen den zijnen!... Maar de dood, de nijdige dood wierp hem eenen schicht in de borst;
De golven der zee overstroomen haar met groote hoeveelheden water, wanneer zij door de stormen van de wereldzee of van de Golf van Mexico met ontembare woede opgezweept worden. Dat zilte water blijft dan vermengd met het regenwater, hetwelk in het winterseizoen bij stroomen, als waren het stortvloeden, uit het dikke wolkendak nederstort.
In 1888 bracht het Steppenhoen ons opnieuw een bezoek. Mr H. Albarda beschrijft dit op de volgende wijze. "Nadat, in de laatste helft van April, in Polen, Saksen en Pommeren vluchten van deze Vogels waren verschenen, trokken zij steeds meer naar het westen en bereikten in de eerste helft van Mei ons land. Den 15en dier maand werd in het duin bij Egmond aan Zee een oud mannetje gevonden, hetwelk zich tegen de telegraafdraden had doodgevlogen. Spoedig vermeerderde het aantal. Zij vestigden zich bij voorkeur in de duinen, vermoedelijk, omdat de plantengroei aldaar het meest overeenkomt met die van de zilte steppen van hun vaderland. Uit tal van berichten van onderscheidene plaatsen bleek, dat zij in het laatst van Mei algemeen waren te vinden in de kuststreek van Zeeland, Noord- en Zuid-Holland en op de Noordzee-eilanden. Van alle zijden werden exemplaren gezonden, zoo levende als doode; want niettegenstaande het herhaaldelijk in de dagbladen gedaan verzoek, om ze zooveel mogelijk te sparen, werden zij onbarmhartig vervolgd, zoo met schietgeweer, als met netten en strikken. Zoo werden, naar men mij verzekert, nog in October, op Texel vele exemplaren met netten gevangen en voor f
"De deugdzame Amalia, die, by flikkerend toortslicht, aan het treurig sterfbed van hare verëerde moeder, in het somber cypressendal, plechtig had gezworen, dat hare vurige liefde, voor den edelen roover, door het yzingwekkende valluik, en de verroeste ketenen, met derzelver zilte tranen... kortom, 't was treffend. Ook was er meer zedelykheid in dan in al die flauwe navolgingen.
Wat er schitter of kwijne, Het is ééne beschikking die heerscht En ons drijft naar den eeuwigen oever, Waar de vraag is: wat brengt gij hier aan? De zilte lucht wekt mij op en spant het geheele organisme, en bij het gefluisterde lied der golven verheft, zich de geest.
Die vreemde bevolking der secundaire periode is, zooals wij zagen, met de labyrinthodonten begonnen. Stellen wij ons behalve die vreemde vormen ook nog de woeste kreten van al die kruipende dieren voor: het geloei en gehuil der dinosauri, het gekwaak van den labyrinthodon, dien reusachtigen kikvorsch, aan den oever van de zilte meren!
Maar geloof ook dat ik in uw afwezendheid geen rustig uur gehad heb; die sluier, het pand uwer genade, zal het u beter dan mijn woorden zeggen." Machteld nam de sluier en bezag dezelve met een blik vol dankbaarheid en medelijden voor Adolf. "Gij hebt over mij geweend, mijn vriend, gij hebt deze gift met uw tranen bevochtigd; het zilte smartwater heeft mijn geliefde verf doen vergaan!
Zij dan sprak tot haren vader, Twikko den Grauwe: »Mijn vader, waar vinde ik zand zoo rein als goud, zoo fijn als water, zoo wit als melk?" Twikko de Grauwe antwoordde, zeggende: »Ga naar het strand der zilte zee, en schep er wat zacht als eiderdons is onder uwe voeten." »Mijn vader", hernam de maagd, »geef mij uwen helm van koper, opdat ik het daarin drage, dat zand."
Mama dronk eveneens van het zilte vocht, terwijl zij de zoete hoop koesterde om gedurende de badkuur van den Overste eenige kilo’s aan gewicht te verliezen; en „Fräulein Tochter” slurpte met een paar bleeke, spitse lipjes uit een glazen pijpje hetzelfde heilzame nat, omdat zij wel eens had gehoord, dat ’t Wiesbadener water dikker maakte en voordeelig op tint, bloedarmoede en huidvlekken werkte.
Aan hen de schuld; laat ons dus de goden met rust laten. Zoo sprekende ging het gezelschap door de poort op den dam. Den zeeman klonk het kabbelen der golven als een welkomstgroet in de ooren. Hij haalde diep adem, alsof het zilte nat hem liefelijker was dan de nardus. Ziet, sprak hij de hand opheffende, de wind waait uit het westen. Heb dank, moeder Fortuna!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek