Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
Later evenwel was het natuurlijke en zeer begrijpelijke gevolg van die vriendschap, dat een geheel ander gevoel voor het jonge meisje in het hart van den jongen zeeman ontkiemd was. En waarom zou Joël dat gevoel niet aangemoedigd hebben?
Neen, het is eerder waarschijnlijk, dat hij veroordeeld was om op het eiland te sterven en zijn gelijken nooit weder te zien!" "Maar," merkte de zeeman op, "er is nog iets dat ik niet begrijp." "Wat dan?"
Maar daar wij ze toch niet kunnen vangen doet het er niet toe!" Pencroff keerde met een zucht naar zijn werk terug, want elke zeeman is tevens visscher, en daar het genot van de vangst in verhouding staat tot de grootte van het dier kan men eenigszins nagaan wat een walvischvanger gevoelt in de nabijheid van een walvisch. En was het dan alleen nog maar het genot geweest!
En toch, zoo groot is de kracht der gewoonte, zoo groot ook de half onbewuste moed dezer ruwe bevolking, dat ge bijna overal een onbekommerd ter zijde zetten van het gevaar, eene luchthartige onverschilligheid, ja zelfs wel de liefelijke bloem der hoop, in de harten ontsluikende, vinden zult. Zoo gaat de zeeman vroolijk aan boord, en denkt er zelfs niet aan, dat de golven zijn graf kunnen worden.
Kom Nab! Ik zal zelf bij het klaarmaken zijn." De zeeman en Nab gingen naar de keuken en verdiepten zich in hunne kookkunst. Men liet hen hun gang gaan.
Daarop wierp hij een blik op den zeeman: "Pencroff," zeide hij op kalmen toon, "weet gij hoeveel aren éen graantje schiet?" "Een, veronderstel ik!" antwoordde de matroos verwonderd over deze vraag. "Tien, Pencroff. En weet gij hoeveel korrels zulk een aar bevat?" "Neen, dat weet ik niet." "Op zijn minst tachtig," ging Cyrus Smith voort.
Toen George, zoo heette de jongen, zag, dat hij met boodschappen doen het niet heel ver in de wereld brengen zou, zag hij naar alle kanten uit, of hij niet iets kon vinden waarmede hij een eerlijk stuk brood verdienen kon. Zoo liep hij eens tegen den avond langs de kade toen een zeeman op hem afkwam en vroeg: "Wat zoek je, jongen?" "Ik zoek werk! Ik wil een ambacht leeren!" antwoordde George.
Alle drie begrepen dit en zij wisten wel dat Cyrus Smith het goed zou vinden, wanneer zij aldus handelden. "Zullen wij hem geboeid laten?" vroeg de zeeman. "Misschien loopt hij, wanneer men zijn voeten vrij laat," zeide Harbert. "Laten wij het beproeven." De touwen, die om de voeten van den gevangene waren, werden losgemaakt, maar zijn armen bleven stevig gebonden.
"De vlet, die hem volgens uwe bevelen aan den voet der rotsen bespiedde," antwoordde de jeugdige zeeman, "heeft hem na zijn val dadelijk opgenomen en ter sluiks aan boord gebracht. Ik heb hem in de kajuit van het voorschip doen opsluiten." "Heeft hij niets gezegd, toen hij uit het water gehaald werd?..." vroeg Piet Bathory. "Niets," antwoordde Luigi. "In het geheel niets?"
"Dan zullen ze zeeman moeten worden, vriend!" zei Barend. "Ja, dat roepen ze allebei. Als ik vraag: Tom, wat moet je worden? dan is het: Naar zee, vader! en doe ik diezelfde vraag aan Jan, dan is het: Naar zee, vader!" "Wel, stuur ze dan naar het wachtschip, vriend!" "Naar het wachtschip? Wel, voor geen nog zooveel! Ze kunnen worden wat ze willen, als ze maar aan den wal blijven!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek