Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juni 2025
36 met de tanden klapperend, gelijk de ooievaar met zijn snavel kleppert. 38-39 d.i. zij klappertandden en weenden. 61 Mordrec, zoon van Koning Arthur van Britannië. Hij stond op tegen zijn vader, die hem voorkwam door hem zoodanig met de lans te doorboren, dat de zon door de wond scheen. 65 Sassol, Mascherone, doodde zijn pupil om zich van zijn erfenis meester te maken.
De bevriende koopman en de donna weenden beide evenzeer bij het hooren van die woorden en toen hij dit gezegd had, gaven zij hem moed en beloofden hem op hun woord dat te doen, wat hij vroeg, indien hij mocht sterven. Het duurde niet lang of hij overleed en zij lieten hem eervol begraven.
49 ik weende niet; zóó was ik van binnen versteend: zij weenden: en mijn Anselmuccio zeide: ""Gij kijkt zoo, vader: wat hebt gij?"" 52 Nog weende ik daarom niet, noch antwoordde dien ganschen dag, noch den nacht daarna, totdat de volgende zon in de wereld opging.
Freddy! riep hij bevend en hij sloot haar in zijn armen als wilde hij haar nooit weêr loslaten. Hij was niet meester zijn tranen in te houden en zij weenden allen. Maar de twee oude dames knikten elkaâr, al hielden zij den zakdoek voor het gelaat, glimlachend toe, en drukten elkaâr de hand. Zij waren alleen.
Toen hij dit gezegd had, begon de grijsaard te snikken. Hij nam het hoofd van Marius en drukte het in zijn armen, tegen zijn oude borst, en beiden weenden. Dit is een der vormen van het hoogste geluk. "Mijn vader!" riep Marius. "Ha, gij bemint mij dus!" zei de grijsaard. Er ontstond een onbeschrijfelijk oogenblik. Zij konden van aandoening niet spreken.
En de bergen weenden, als ijle roerlooze spoken, somber droevig en tragisch onder eene ontzachelijke, bovenmenschelijke smart: een leed van reuzen en azen; het fjord, met zijn stadje, wat groezelige vlakjes van dakjes en huizen, en het vaalwitte châlet van het Grand-Hôtel het weende, roerloos onder de zwarte afspiegeling van de lucht: eene spectrale kilheid rees uit de kom van het fjord op naar die drie menschen in de hoogte, niets, verloren in het tastbare waas van den nevel, die zwaar op hunne oogleden zonk.
De naakte twijgen van de oude linden op de dorpsplaats weenden stille, groote misttranen, die in kleine plasjes triestig neersijpelden op den kleverigen grond. Er hing een onuitsprekelijke droefheid in de gansche atmosfeer.
Een laatste vuur schitterde in die oogen, die vroeger vlammen schoten. Hij mompelde de woorden: "God en Vaderland!" en stierf zachtkens. Cyrus Smith boog zich over hem heen, drukte de oogen toe van hem die prins Dakkar geweest was en nu zelfs kapitein Nemo niet meer scheen. Harbert en Pencroff weenden. Ayrton wischte ter sluiks een traan weg.
Zijn stem was een schennis in de stilte, en Windekinds naam scheen een spotklank. Toen viel het arme Johannesje neder en snikte in radeloos berouw. Kil en grauw was de morgen. De zwarte glimmende takken, door den storm ontbladerd, weenden in den mist.
Zij stierf in den bloeitijd van haar leven, en het is nog duister hoe zij gevallen is. Schijnheilige kinderen. Onder een kostelijk gesteente legden zij haar lijk neder. Met hoogdravende opschriften smukten zij dat op, luid weenende om gehoord te worden, maar in stilte weenden zij niet een eenige traan. Verfoeijelijk volk.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek