Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 oktober 2025
't Was er weer, droog in zijn keel en brandend binnen in zijn handen, dat verlangen naar bevrediging van zijn zinnen en zijn ziel tegelijk, in één supreem moment. Maar telkens vlamde 't zinnelijk begeeren boven zijn ziels-verlangen uit en sloeg lauw-verdoovende walmen op naar de hooge lanen waar zijn gedachten gingen, die dan verbijsterd dwaalden en tastten naar verruiming....
Maar dat wat aan de tafel had gezeten, was er niet meer. Een paar gevaarlijke dingen moesten nog vernietigd worden. Hij huiverde. Hij had een afschuw er aan te raken. Toch moest het gedaan worden. Dat begreep hij en de deur van de bibliotheek gesloten hebbende, opende hij de geheime kast, waarin hij Basil Hallwards valies en jas geworpen had. Een groot vuur vlamde. Hij wierp er nog een blok op.
Hij werd er naar toe getrokken lijk naar een groot geluk, en ineens liep hij erin en verdween tot aan zijn borst in het machtige rood. De zon vlamde en beet door de groote bloemen, lijk door rood glas, en poeierde van vinnigheid een rooden gloed de lucht in, zoodat Pallieters gezicht ermee omwonden was, en zijn handen en zijn haar.
Nog had de kling geen rust of roest gekend, en vlamde de lont der steeds geladene musketten. En de rouw over geliefden, door de zeis van den dood weggemaaid, had in de bloedende harten nog niet opgehouden, al waren de zwarte kleederen afgelegd.
Reeds vielen stukken vuur op hen neer; slechts met moeite kon hij de vuurvattende kleeren dooven. Nu was hij weer in de gang. Nog eenige stappen en hij was gered. Daar hoorde hij boven het geruisch der vlammen uit een vreeselijken angstkreet, en de waggelende voormuur stortte voor zijn verbijsterden blik tegen den grond. Waar anders de deur was, gloeide en vlamde nu een zee van vuur.
Het gas in de winkels vlamde, de gordijnen voor de clubventers waren neêr. Jozef draaide den hoek om en richtte zich naar de deur in gezelschap van twee andere elegant gekleedde heeren. Beneden, van de keldervensters van het clubgebouw, steeg een warme damp van gekruid eten op in de neuzen. De straathoek hier was vol loopende menschen.
En ze neemt zich voor de gravin nooit te zeggen, wie de man is, waar ze over spreekt; maar haar te laten denken, dat hij nu dood is. "Toen was hij nog jong," vertelt ze verder, "de levensvreugde vlamde weer op in zijn ziel. Hij bezat de gave van 't woord en een vurig hart, licht tot geestdrift bewogen. En er kwam een avondure, dat hij tot Ebba Dohna van liefde sprak. Ze antwoordde niet.
Toen hadden de loofboomen al hun blaren verloren, de grond onder hen was zwart geschroeid, de menschen waren zwart van den rook, en dropen van zweet, maar de boschbrand was teruggeslagen. Hij vlamde niet meer. De rook kroop wit en zacht over den grond, en daaruit schoten een massa zwarte staken op. Dat was alles wat van het mooie bosch was overgebleven.
Nu heb ik hem uitgediend; in dezen dienst zijn jeugd en schoonheid verloren gegaan en nu is een frisch, alledaagsch persoon hem aangenamer. Zij hebben stellig te zamen over mij gesproken, of wat nog erger is, zij ignoreerden mij geheel gij begrijpt...." en er vlamde haat in haar oogen.... "En na dit alles zal hij mij zeggen.... Kan ik hem dan gelooven?..." Nooit! Neen, alles is voorbij!
Nu vlamde het zoo zonderling, en zoo onwillig, en zoo fantastisch! En ook zyzelf stond daar zoo vreemd! En zoo spookachtig trilden de omtrekken van die gestalte... Bist du es, Erich? Femke, Femke, ik smeek je-n-om-godswil, ga niet met die vreemde mannen mee!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek