United States or Latvia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Geen mensch zoo verdorven, of hij ondergaat den invloed van zulk eene hooge, heilige liefde! 11 October 1902. O! je weet niet, hoe zoet 't me streelt, dat men nu de kunstvoortbrengselen van ons land kent en waardeert. Ik maak mij er wel eens bezorgd over, wie zal ons werk in die richting voortzetten, als wij hier niet meer zijn?
En streelt de handen van Sigurd, en 't in bloed gedoopte zwaard, En windt zich om zijn helm heen en mengt zich met zijn haar, Maar niets ontloutert zijn kleeding die schittert als vroeger klaar; Dan valt zij; verdwijnt en wordt donker tot alles schijnt volbracht, En de vlam is opgezwolgen in diepen, duist'ren nacht.
Terwijl zij tot hem spreekt, neemt zij ondanks zijn tegenwerpingen den helm van zijn hoofd, streelt zijn grijze haren en trekt aan de twee punten van zijn langen zilveren baard, uitroepend: "Nu zijt gij mijn gevangene! Tien kussen als losgeld!" "Santos y demonios! gij zijt de ergste rebel in de Nederlanden," lacht de Hertog. "Ja, de meest uittartende en de eenige die u zal bedwingen."
Ziet gij daar, in die burgerwoning, eene vrouw bij eene wieg zitten droomen? Welke zalige hoop streelt haar moederhart! Zij lacht de toekomst tegen en vraagt met de oogen ten hemel: Welke is de bestemming van mijnen zoon, o God? Zijne bestemming, vrouw? Hij zal vreemdeling zijn in zijn eigen vaderland; want de taal, die gij hem leert stamelen, is de taal van zijn geboorteland niet.
Zoodra zij zich geschikt heeft in haar gevangenschap en vertrouwen voor een mensch heeft opgevat, laat zij gaarne toe, dat men haar streelt, buigt gewillig den kop, zoodra men een beweging maakt om haar te liefkoozen, en gaat letterlijk met hare veeren de streelende hand te gemoet. De Kaketoe bezit echter nog andere goede eigenschappen.
't is een lied uit ouden tijd; Maar als 't mijn ooren streelt, Dan rijst voor mij of 't gisteren was, Haar vriendlijk, lieflijk beeld." Naar B.H. Chamberlain.
Terwijl de boot voortvoer, bleef de vrouw bedaard zitten; en het zachte zomerkoeltje zweefde als een medelijdende geest over haar hoofd dat zachte koeltje, dat nooit vraagt of het voorhoofd dat het streelt zwart of blank is.
En de kinderen keeren met hun bloemen tot grootvader terug; en, als ze hem hun schat toonen alsof hij dien zien kon en het kleinste meisje hem de anemonen onder den neus drukt, dan lacht hij tevreden en niest, om zijn verrukking aan 't kind te toonen. En terwijl grootvader de roode wangen van het lieve bloemplukstertje streelt, roept haar oudere zusje: "Nou draaien, grootvader! Toe!"
Ik zal ook nooit techniek krijgen, ik kan niets. Hij sloot even zijne oogen; eene treurigheid waasde vlugjes weg over zijn bewegelijk gezicht. Weet u, een piano is zoo ver, zoo groot, zoo een meubel, niet waar? Maar een viool, o, wat is dat lief! Je houdt dat zoo tegen je aan, aan je hals, bijna aan je hart, het is zoo iets van jou en je streelt het zoo, je zoû het bijna zoenen!
„Heb je weer hoofdpijn, kind?” vraagt Walten bezorgd, terwijl hij zachtkens met zijn hand over Annettes donker haar streelt. „Neen!” Zij plukt onrustig met bevende vingers aan haar loshangende ochtendjapon. „Waarom is die vrouw weg?” „Ze is naar huis gegaan, dat weet je wel kind!” „Neen! ze maakt leven, buiten op de trap.” „Zij? Wel neen, Netje.