Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juni 2025
Tante Stontheim heeft goddank! een te goeden smaak, om zulk een dwaasheid te doen; overigens had zij, voor zoover ik mij herinneren kan, een zeer billijken afkeer van dien snoevenden overste en zijn hoogblonde gemalin, die hij, God weet! in welken hoek van Engeland of Schotland heeft opgedaan. Zij is immers een miss Smith of Newman? Nu, zoo iets duisters is het.
"Ongeveer zeven mijlen," hernam de ingenieur, "maar dan zijn de bochten die de rivier maakt, en die ons in het noordwesten brachten, medegerekend." "Zullen wij nog verder gaan?" vroeg de reporter. "Ja, zoolang wij kunnen," gaf Cyrus Smith ten antwoord. "Morgen, bij het krieken van den dag, zullen wij de boot hier achterlaten en dan hoop ik binnen twee uur de kust bereikt te hebben.
Waarschijnlijk was er eene herinnering in hem opgekomen en volgens de uitdrukking van Cyrus Smith was hij weder mensch geworden door de tranen die hij gestort had.
Het vaste plan van den zeeman was een ontdekkingstocht naar het eiland Tabor te doen, hoewel Cyrus Smith niet vóór deze reis was, die geheel uit nieuwsgierigheid zou geschieden, want er was immers toch geen hulp te vinden op die verlaten, onvruchtbare rots. Een reis van honderd vijftig mijlen, op een betrekkelijk klein schip, door onbekende stroomen, moest hem wel eenige vrees inboezemen.
Cyrus Smith herinnerde ook zijn vrienden aan het zonderlinge gedrag van Top en Jup, toen zij bij de opening van den put kwamen, die het Rotshuis in gemeenschap brengt met de zee, en deelde hun mede dat hij dien put onderzocht had, maar niets verdachts had ontdekt. Zij eindigden met het voornemen om het geheele eiland weer te onderzoeken, zoodra het goede seizoen was aangebroken.
Deze weinige woorden maakten een diepen indruk op Cyrus Smith en zijn lotgenooten. De ingenieur was opgestaan. "Wij vragen u niets, mijn vriend," zeide hij. "Het is uw recht te zwijgen...." "Het is mijn plicht te spreken." "Ga dan zitten." "Ik zal blijven staan." "Wij zijn gereed u aan te hooren," antwoordde Cyrus Smith. De onbekende stond in een hoek van de zaal, een weinig in de schaduw.
Hier en daar lagen groote blokken basalt, die, volgens Bischof, drie honderd vijftig millioen jaren noodig hebben gehad om af te koelen. Er waren echter nergens sporen van lava te ontdekken; deze was meer langs de noordelijke helling afgevloeid. Op eens snelde Harbert op Smith toe, terwijl Nab en de zeeman zich achter een rots verscholen. "Wat is er mijn jongen?" vroeg Gideon Spilett.
"Die uitbarsting, dat is me ook iets van gewicht; ik bekommer er mij volstrekt niet om!" Den volgenden morgen deed de ingenieur zooals hij gezegd had. Harbert had hem gaarne vergezeld, maar hij wilde Pencroff niet te veel tegenwerken, door ook heen te gaan. Voor het aanbreken van den dag zaten Cyrus Smith en Ayrton in het wagentje, met twee onagga's bespannen, en begaven zij zich naar de kraal.
Taylor en Smith aanvoeren, namelijk dat de door God bezielde bouwers het menschengeslacht een grondslag van maten wilden geven en dezen grondslag natuurlijk in verband brachten met heelalsche maten wegens den goddelijken oorsprong van het denkbeeld van den bouw.
Nab lag daar naast een lichaam geknield, dat op eenige droge kruiden was uitgestrekt. Het was het lichaam van den ingenieur Cyrus Smith. Leeft Cyrus Smith? Nab's verhaal. Voetstappen in het zand. Onoplosbare vraag. De eerste woorden van Cyrus Smith. Terugkeer naar de schoorsteenen. Pencroff radeloos. Nab verroerde zich niet. De matroos zeide slechts: "Leeft hij?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek