Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juli 2025
Maar hij hoorde niets dan van tijd tot tijd een droge kuch of een liniaal die werd neergelegd. Buiten versomberde 't straatrumoer in 't vergrijzen van den dag; met klamme melancolie sloeg 't geroep van een lorrenjood in de schimmige leegte van de huizen. Bernard zag de schaduw van zijn schrijvende hand verflauwen en vervagen tot een spookachtig-bewegende grijsheid zonder vorm.
Maar het zijn niet deze voorwerpen, die in de eerste plaats uwe aandacht trekken: bij het binnentreden dier kamer is het de gedachte aan dezen machtigen geest zelf, die u geheel vervult; en onwillekeurig denkt ge u hem, daar op die houten stoel, voor die zwaren tafel gezeten, peinzende over zijn Bijbelvertaling of een dier bezielde brieven schrijvende, die zoo krachtig van zijne voortdurende werkzaamheid, zijne deelneming aan hetgeen daarbuiten voorviel getuigden.
En dit deed hij schrijvende naar den indruk van het oogenblik in kernachtige spreuken en prikkelende paradoxen, in parabelen en betoogen, soms zangerig en dichterlijk van taal, dan weer vlijmend scherp van toon. M. leefde voor en in zijn geestelijken strijd. Hij was vol moed en vervuld van hoop, toen zijne Ideen bij velen insloegen.
Dat rijmt goed, hè?» »Heel goed,» zei Bob schrijvende. »Gaat maar door, jongens, 't gaat best. Jou beurt, Dorus.» »Ik ben klaar,» zei ik. »Luister maar: „Zij vliegen vroolijk in het rond.” »Dat is waar,» zei Karel. »En dan kan dus volgen: „Of kruipen langzaam op den grond,” want dat doen ze ook dikwijls.» „En brommen haast den heelen nacht,”
Maar de opzieners begrepen, dat wij beiden, hoewel betooverd, een jonkman en een maagd van aanzien waren en zij geleidden ons steeds met zorg; zij deden ons telkens rusten; zij boden Charis honigkoek, melk, brood, ooft; zij gaven mij klaver en haver: zij zagen nu wel, overtuigd, dat ik geen gewone ezel was, maar een betooverde koopmanszoon, want ik beantwoordde enkele hunner vragen schriftelijk en bekende hun, met mijn hoef schrijvende in het zand, dat ik aan roovers was ontsnapt.
En in-eens overmand door slapte, als verlamd door dof-loomenden weemoed en zelf-meelij, liet hij zijn schrijvende hand omvallen op 't papier en snikte even achter de andere, waarmee hij zijn hoofd steunde. Hij kon veel verdragen, maar dit was te hard, klaagde hij in zich zelf.
Te zes ure, op het oogenblik zelf, dat de diligence zou afrijden, kwam een huisknecht aanloopen met een pakje dat nog mee moest. »Komt van?" vroeg Koppelman schrijvende. »Van mijnheer Verburg," antwoordde de knecht. »Voor wie?" vroeg de kastelein, die tevens de directie had over het bureau der diligence. »Voor mijnheer Rosemeijer, kunstschilder te Amsterdam, cito-cito."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek