United States or Eswatini ? Vote for the TOP Country of the Week !
En 't was onmogelijk over te voelen de sensaties van gisteren, want er hing een nevel van melancolie overheen en er was een minachting in hem voor al die sentimenten, die de moeite niet waard waren, die, als ze even opkwamen, zwak en schraal, dadelijk werden weggeslorpt in zijn somberheid, als in een moeras dat treurig-onvruchtbaar zich uitstrekt tot den horizon.
't Wegkrimpen van 't daglicht tusschen de breed-gekruinde grachtboomen en de hellende gevels van de oude huizen gaf hem een eigen en innig genot van weemoed, vredigende melancolie, waarin hij gaarne, zacht ademend liep te luisteren naar 't stille klagen van den avondwind, hoog in de toppen van de drukke straten in 't hart van de stad, de geel-lichte koffiehuis- en winkelstraten.
Alleen in eenzaam snikken vond ze verlichting en wat zoetheid; als ze dát niet had kunnen doen, als ze 's nachts niet alleen was geweest om te huilen in haar kussen, te staren in de diepe, stille duisternis, die om haar heen was, als zwart fluweel dof flonkerend, om zich zóó te geven, zich te begeven zonder den wil en zonder de kracht tot verzet in de ongemeten wereld der melancolie..., dan was ze zeker ziek geworden, gek misschien.... Er was veel wonderlijks in haar omgegaan in dien tijd.... Hoe 't gekomen was en waar het weer heen was gegaan, had ze nooit geweten.
Ze antwoordde dan dat ze zich toch heusch heel goed voelde. 't Was geweest in dien tijd toen haar melancolie aan 't overgaan was, in dien zomer toen ze zoo veel wandelde met Rietje, dat ze Louis voor 't eerst met bewustzijn had gezien.
Sommigen schreven deze vlagen van melancolie toe aan eene onmetelijke ambitie en de bespottelijke ijverzucht op het werk van Rembrandt en de oude meesters, dat hij met tranen van bewondering in de oogen voor onnavolgbaar verklaarde, terwijl hij er in dienzelfden adem en met den voet stampend van spijt bijvoegde: »en toch behoorden wij hetzelfde, behoorden wij beter te kunnen doen, of zoo niet, wat wordt er van de kunst?"
Maar er ligt onder de uitgelatenheid, de dwaasheid, het cynisme, heel wat melancolie en levensangst en onvoldaanheid verborgen. Dit zijn moeilijke jaren." "Als ik hun nu ten minste maar wat gezelligheid op hun kamer geven kon." "Begin met mij; ik zal zoo'n dankbare discipel zijn." "Goed," zei Go.
Hij vroeg of haar moeder ziekelijk was. "Ja, och, ziekelijk eigenlijk niet, maar erg zwak en zenuwachtig. Ze was nooit sterk geweest, maar na vaders dood leek 't veel erger geworden. Vlagen van melancolie, die erg afmatten, uitteerden. "Dat is, meen ik, een paar jaar geleden, de dood van uw vader, niet waar?" vroeg Bernard met stillen eerbied. "Ja," zei ze dof, "twee-en-een-half jaar is 't nu."
Een paar weken volgden nu van doffe melancolie, draaglijk overdag in de werkuren, die soms een stil, klein-menschelijke verheuging gaven door 't opschieten en 't slagen, pijnlijk in de avonden, de schril-schaduwende, schijn-lichte leegheden aan 't einde van den dag. Daarom werd maar veel gewerkt, 's avonds ook, of naar de comedie gegaan of naar een concert.
Maar hij hoorde niets dan van tijd tot tijd een droge kuch of een liniaal die werd neergelegd. Buiten versomberde 't straatrumoer in 't vergrijzen van den dag; met klamme melancolie sloeg 't geroep van een lorrenjood in de schimmige leegte van de huizen. Bernard zag de schaduw van zijn schrijvende hand verflauwen en vervagen tot een spookachtig-bewegende grijsheid zonder vorm.
Nu wist ze, dat het eigenlijk van 't eerste oogenblik af liefde was geweest, van dien avond af, dat ze 'm had zien komen in de gang, en Else niet had kunnen antwoorden, omdat ze voelde: van hem hangt m'n leven af; en dat was zoo gebleven, onder de vergadering, en sterker geworden, toen ze op het soupertje over levensopvattingen hadden gesproken, en ze even de melancolie van z'n bestaan had gevoeld; omdat ze 'm liefhad, had ze zooveel angst uitgestaan op dat examen, terwijl ze meende, dat 't maar was, omdat ze zoo iets voor 't eerst meemaakte, en vanavond, vanavond, in hun volkomen eerlijkheid, was het gebeurd, nu voor altijd: ze was heelemaal naar hem opengegaan; ze wist niet, hóe 't was geweest, maar 't had geleken, of ze naar 'm toegroeide onder z'n droevig praten, of haar medelijden en haar liefde en bewondering lange ranken werden, die zich om 'm heen wonden.
Woord Van De Dag