Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juni 2025
"'t Waren geen ganzen! 't Waren maar schapen, 't waren maar schapen!" De ganzen beneden op 't veld werden heelemaal woest, en schreeuwden: "'k Wou, dat jelui geschoten werden, allemaal! Allemaal!" Toen de jongen al die plagerij hoorde, lachte hij. En dan dacht hij er aan, hoe 't nu met hem was en dan schreide hij weer. Maar na een poosje lachte hij weer. Nooit te voren had hij zoo snel gereisd.
Zij waren het, die als krankzinnigen schreeuwden, loopende zoo hard zij maar konden. Nu en dan zagen zij om met doodelijk ontstelde gezichten, alsof een troep wolven hen op de hielen zat. "Wat scheelt die menschen?" vroeg Cyprien. "Ziet gij iets, grootvader?" "Neen, niets," zei ik. "Het gebladerte beweegt zich zelfs niet."
»Hoerah! hoerah!" schreeuwden allen met zulk een geestdrift, met zulk een kracht, dat het geheele kampement er van ontwaakte. Dadelijk schitterde het licht van flambouwen in het nachtelijk duister.
Toen nu de in lompen gehulde menigte, mannen, vrouwen en kinderen met holle oogen en bleeke gezichten voor hem neervielen en om brood schreeuwden, kwam er plotseling een flikkering in zijn oogen. Hij wenkte hen met gehuichelde welwillendheid, beloofde hun koren en liet hen in een schuur voor de stad brengen, alwaar ze zooveel graan zouden krijgen als ze noodig hadden.
Hun eigenlijke naam is Marinda. Maar den eersten keer, dat zij, niet als vijanden op een stoomboot afgeroeid kwamen, schreeuwden zij uit de verte dat woord Kaya Kaya, dat "goede vrienden" beduidt: het is hun sedert onder Westerlingen voor naam gebleven.
Toen ik deze wonderen verricht had, schreeuwden zij van pleizier, en dansten op mijn borst, en riepen verscheiden malen, juist als zij in den beginne gedaan hadden, Hekinah degul.
"Wat is er?" vroeg de leidstergans. "We hebben geen plaats voor meer namen in ons hoofd," schreeuwden de jongen. "We hebben geen plaats voor meer namen in ons hoofd!" "Hoe meer er in een hoofd komt, hoe meer plaats er komt," antwoordde de leidstergans, en ging voort met de merkwaardigste namen op te roepen als te voren.
De meisjes, die nevens hem gezeten hadden, schreeuwden van schrik en vluchtten naar de andere zijde van den gondel; de griffier Heerbrand zeide conrector Paulmann iets aan ’t oor, waarop deze verscheidene dingen antwoordde, waarvan de student Anselmus slechts verstond: „Dergelijke aanvallen, nog niet opgemerkt?”
En nu stroomde de regen naar beneden en de razende orkaan dreef dien in breede golven over den grond. De knapen schreeuwden luid tegen elkaar doch de bulderende storm en de rommelende donder overstemden hun geroep. Eindelijk bereikten zij de tent, waaronder zij koud, verschrikt en druipende van het water eene schuilplaats zochten, dankbaar dat zij in hunne ellende lotgenooten hadden in elkander.
Maar daar gij nu eenmaal wilt, dat ik het losgeld van dezen ellendeling bepalen zal, zeg ik u ronduit, dat gij u zelven benadeelen zoudt indien gij één penning beneden de duizend kronen aannemen wildet." "Een vonnis! een vonnis!" zei de kapitein. "Een vonnis! een goed vonnis!" schreeuwden zijn makkers; "de Christen heeft zijne goede opvoeding getoond, en is ons gunstiger geweest dan de Jood."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek