Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 juni 2025
Of zou zij ook....? Maar, neen, neen! oneerlijk! dat kon niet; de lieve Thilde! neen! Wat dan....? Frans wist het niet, en bleef met zijn hoofd in de hand daar zitten, en wist evenmin wat hij nu moest aanvangen. En moeder wist het ook niet, te meer daar de nijdige Schorel verklaard had, te zullen waken dat Frans die schelm en ondankbare, niet elders den dief meer zou spelen.
Schorel stond zijn zeventigste jaar in te treden, en werd met iedere zon, die boven zijn komenij ronddraaide, niet alleen gemakkelijker voor zich zelven, maar ook lastiger voor anderen, inzonderheid voor den knaap, die "alles, letterlijk alles aan hem verplicht was."
Maar, al had Frans een slaafsch en moeielijk leven; al had hij voor al zijn werken geen ander loon dan kost en huisvesting, benevens nu en dan eenige oude kleedingstukken van den grommenden en tevens wantrouwenden weldoener; al had hij reeds sinds eenige jaren elders gemakkelijk iets kunnen verdienen om zijn arme moeder nadat grootmoeder vóór ruim tien maanden gestorven was in haar behoeften te hulp te komen, hij getroostte zich alles, en durfde Schorel, althans tot nu toe, om geen geldelijke belooning aanspreken.
Inderdaad was de jongen nauwelijks de winkeldeur binnen, of hij voelde een uiterst verplichtenden draai om zijn hoofd, terwijl een aantal woordjes van een negatief-vleiende beteekenis hem in de ooren klonken. "Moet je weer, zooals altijd en eeuwig, je plicht en je verplichting vergeten.... zeg....?" "Vergeef mij baas Schorel, ik was...."
Is dát op mijn winkel passen; is dat voor mijn belangen waken!? 't Is een ondankbare schelm; dat is ie!" En weer ging hij naar den winkel, en weer ging hij kijken op de stoep, doch er was juist veel volk en veel gerij in de steeg, en ook de oogen van baas Schorel waren de oogen van vroeger niet meer.
"Maar hoe!... Maar wat!... Maar Hak! Je bent!" stotterde Schorel: "Ik kan toch niet denken dat..."
Doch nu moest vader Schorel wachten totdat, na een onophoudelijk gebeuk op Thildes kamerdeur, met de woorden: "Kom je nog niet! er is een nare boodschap gekomen," het meisje eindelijk met rood gekreten oogen verscheen, en Schorel, zonder dat te bespeuren, ter deure uit snelde om zoo haastig als zijn oude beenen hem dienen wilden, de slagerij van Hak te bereiken.
Ja, Frans had Mathilde lief, en de kleine blonde voelde óók wel eens 't hartje kloppen, en wist óók wel wat kleuren was, en Maar Hemel! vader Schorel zat daar, en wat keek hij weer grommig, en wat gluurde hij door 't winkelraampje naar den bediende zonder loon.
"Ja waarlijk baas Schorel," hernam de weduwvrouw: "reeds had ik het waschgoed uiteengezocht, toen ik, zonder erg, nogmaals het boezeroentje opnam, en u kunt begrijpen, ik stond te kijken alsof ik droomde. Zou Frans.... zou de goede jongen, zoo dacht ik, mij willen verrassen, of 't hebben vergeten? Och, maar in elk geval heeft hij het aan uwe goedheid te danken, baas Schorel!
Toen de moeder, die zonder het zelve te weten zoo geheel in den geest van haar kind had gesproken, hem zwijgend aanzag, terwijl er in den blik, waarmee zij hem beschouwde, een aantal vragen waren opgesloten, stond Frans van zijne zitplaats op: naderde de dierbare vrouw, sloeg den arm vertrouwelijk om haren hals en fluisterde, na eenig aarzelen, een lange, een zoete, en toch zoo pijnlijke bekentenis, die der goede moeder ten slotte verbaasd: "Mathilde Schorel....! Frans! is het mogelijk!" deed uitroepen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek