United States or Monaco ? Vote for the TOP Country of the Week !
Zijzelve had bij die niet-verschijning weinig meer gedacht dan dat de spekslager.... gelukkig niet verschenen was; en Schorel, die beweerd had zeer weinig van de verlovings-formaliteiten te kennen, had het er vast voor gehouden, dat het in den regel 't gebruik was, elkander den laatsten avond vóór het bruidschap niet te ontmoeten. Trouwens daar was eene andere oorzaak.
En Schorels bescheid: "Maar 't was immers.... om in den winkel.... een hulp.... een toezicht...." totdat eindelijk de woorden dermate kruisten en als dooréén vlogen, dat Haks bedienden, die trouwens genoeg vernamen, verder vruchteloos hun gehoor scherpten, en eindelijk terwijl ze een luider "Jan toerelesoer" aanhieven, meester Schorel op zijn magere beenen den winkel zagen uitstappen, met een paar oogen flikkerende als dolken.
"Wel, zie dan, zie dan!" sprak vrouw Geertje, en haalde uit haar zak een papiertje te voorschijn, waarop prentjes staan, waartegen de meeste menschen, vooral de arme menschen, lachen, o zoo vriendelijk lachen wanneer zij ze onder de oogen krijgen. Maar Schorel, neen, hij lachte niet; hij trok een gezicht alsof hem een duiveltje bij de keel had.
Indien baas Schorel voor zich zelven van je onschuld overtuigd is, dan zal hij aan de smeekingen eener moeder wel gehoor geven en je zoo niet bij zich terugnemen, dan toch een goede getuigenis van bekwaamheid en trouwe diensten schenken.
Frans zuchtte in den winkel. Meester Schorel gluurde door zijn raampje, en vraagde alras: "Zee je wat Thilda?" waarop de gevraagde: "Neen vader!" antwoordde, en ze had ook niets gezegd, maar halfluid gedacht: "Arme Frans!" 't Was in den avond van den vierden dag na het laatst verhaalde, dat eene vrouw, armoedig, doch rein gekleed, Schorels winkel binnentrad.
Hemel! hoe geheel anders was alles sinds dien rit met dat karretje geworden! De lezer zag reeds waar Frans belandde, en 't heette nog om Godswil dat de oude Schorel de komenijman den jongen in zijn huisje ontving.
Vader Schorel stond op de stoep, en zag rechts en links de steeg door, nu eens zijn bril dicht voor de grauwe oogen drukkende, dan weder er onder doorziende; maar half woedend trad hij weinige oogenblikken later in het vertrekje terug, bevende van kwaadheid, uitroepende: "Waar de ondankbare ezel nu gebleven is mag de Hemel weten!
Er zijn oogenblikken waarin de verstandigste mensch als een dwaas handelt, en, in eigen oogen had Schorel méér dan dwaas gehandeld toen hij, om een luttel kapitaaltje te verkrijgen, eene vrouw nam, die den interest van dat kapitaaltje gedurende een driejarig verblijf als huisvrouw in zijne woning, met het kind dat zij ter wereld bracht en 't welk hij nu reeds achttien jaar voor zijne rekening had, "ruimschoots had opgegeten of zoek gemaakt."
In 't einde na eenigszins hare kalmte te hebben terugbekomen, nog altijd door Frans omvat, die zonder te spreken, wel nimmer een sterkere liefdesverklaring dan hij nu deed, had kunnen ontboezemen; nog altijd tegenover de verwonderde vrouw, die haar oogen niet gelooven kon dat ze Thilde Schorel in den arm van haar jongen, in dit uur, binnen haar kamertje zag, begon het meisje geregeld te verhalen, terwijl ze moeder en zoon al met de eerste woorden uit den waan hielp, dat zij 't zou geweest zijn die Frans het muntbiljet had toegestopt.
't Is laat, zeer laat; de torenklok heeft reeds lang geleden 't gebrom doen hooren alsof zij viermalen riep: "Ga naar bed!" maar vrouw Willems heeft nog niet kunnen besluiten om het groote karpet ter zijde te leggen, 't welk zij moet oplappen voor het logement waar ze als werkster driemalen in de week een dag mag helpen en Frans, die zich, na zooveel mislukte kruideniersreizen, mede als loopbediende door zijn moeder den logementhouder liet aanbevelen, maar door de openhartige mededeeling van het gebeurde bij Schorel, alweder was teleurgesteld, hij zat nu omdat het lampje maar spaarzaam brandde zeer nabij zijn moeder, en las haar voor uit het Woord des levens.
Woord Van De Dag