Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juli 2025
Onder den koepel, door de hooge dadelpalmen gevormd, en op het zachtgroene tapijt van korensoorten op den grond, is het een ware jubel van bloeiende boomen; amandels, abrikozen en perziken verheffen hun rose en witte kruinen naast vijgeboomen, granaatboomen en bananen en werpen een licht schijnsel onder het hoogere groen.
Ter eere van dezen heer draagt de Begonia dan ook zijn naam. In haar moederland moet deze soort zeer groote knollen vormen, ongeveer ter grootte van een meloen, met een gewicht van 375 gram. De bladeren zijn slechts zeer weinig scheef, eerder niervormig; de bloemen zijn, wat erg jammer is, niet zeer groot, rose, zij verspreiden een zeer aangenamen geur.
Zij wankelde en viel neer, bijna blind door het bloed, dat uit een diepe wond in haar voorhoofd gudste; met moeite hief zij zich op haar knieën, haalde een witten zakdoek dien van Rose Maylie uit haar boezem, hief dezen zooveel haar zwakke krachten het veroorloofden in haar gevouwen handen ten Hemel en zond een gebed om genade op tot haar Schepper. Het was een ontzettend schouwspel.
Oliver, die angstig naar de oude dame keek, merkte op hoe deze teekens haar verontrustten; hij was ook ongerust, maar ziende, dat zij haar best deed, haar onrust te verbergen, trachtte hij hetzelfde te doen en zij slaagden in zoover, dat, toen Rose door haar tante overgehaald was zich voor den nacht terug te trekken, zij opgewekter was en er zelfs beter uitzag; ze verzekerde, dat zij stellig den volgenden morgen heelemaal beter op zou staan.
Na dien tijd werden er geen heel witte madeliefjes meer geboren. Allen hebben rose uiteinden aan hun blaadjes; want de Zon stelde deze straf als een gedachtenis. En zoo is het gebleven tot op dezen dag. Daar regeerde eenmaal, in een schoon land een koning, die meende dat hij zeer wijs was; maar in waarheid was hij alleen goedhartiger dan de meeste andere menschen.
Mevrouw Maylie en haar zoon sloten zich dikwijls langen tijd te zamen op en meer dan eens verscheen Rose met sporen van tranen op haar gezicht. Nadat dokter Losberne een dag had vastgesteld voor zijn vertrek naar Chertsey, namen deze symptomen toe en het werd duidelijk, dat er iets gaande was, dat de rust van het jonge meisje bedreigde en nog van iemand anders ook.
»Lieve kind!« zei de oudere dame en sloeg de armen om haar heen, »ik heb je nog nooit zoo gezien.« »Ik zou u niet ongerust maken, als ik er iets aan kon doen,« viel Rose in, »maar heusch, ik kan 't niet helpen. Ik geloof toch wel, dat ik ziek ben, tante.«
»Maar waar kan ik u weer vinden, als het noodig mocht zijn?« vroeg Rose. »Ik verlang niet te weten, waar die vreeselijke menschen wonen, maar waar kan ik u op een vastgesteld tijdstip zien loopen of voorbijgaan?« »Wilt u mij beloven, mijn geheim zorgvuldig te bewaren en alleen te komen of met den eenigen persoon, die er van weet; en dat ik niet bespied of achtervolgd zal worden?«
Maar het is niet waar. Men kan mij toch niet opdringen dat wit zwart is.... Zwart! Waarom heb ik een zwarte japon aan vandaag? 't Is een doodsche kleur. Ik wil niet in 't zwart zijn als Helmond thuiskomt. De rose barège ziet hij zoo graag. Ja, en dan zal ik hem vragen .... Er wordt geklopt. Eva ontving weder een briefje. Onder het lezen ervan betrok haar gelaat.
»Toe, spreek zoo niet,« zei Rose snikkend. »Uw ooren zullen het nooit vernemen, juffrouw, en God verhoede dat u het hooren zoudt!« hernam het meisje. »Goeiennacht! Goeiennacht!« De heer keerde zich om. »Deze beurs,« zei de jonge dame. »Neem die aan om mijnentwil, zoodat u in een uur van nood eenige hulp zult hebben.« »Neen! Ik heb dit niet voor geld gedaan. Laat mij die gedachte behouden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek