Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juli 2025
Bernard werd warm in zijn hoofd, hij had zich een lichten roes gepraat, hij wist van geen stil-zijn meer, en hij wou, hij wou aldoor datzelfde; dien man daar naast hem uit zijn kalmte dringen. Want dat was geen stemming meer, dat was een hol harnas op een steenen stoel, daar was geen leven meer in, dat begon duf te ruiken!
Storten wij ons in den roes des tijds en in de wenteling der gebeurtenissen!" Meen echter niet dat Faust in deze razernij een voldoening zoekt en zich aan Mefistofeles zal gevangen geven. Veeleer zal hij als een stormwind alle geluk en geluksvoorwerp uiteen blazen en eerste stort hij zich in het niets dan zich te vleien met begoocheling.
Spoedig daarna trad Veronica vredig en vriendelijk tot hem en vroeg, waarom hij haar in zijn roes zoo’n schrik aangejaagd had en dat hij zich toch voor nieuwe inbeeldingen mocht hoeden, wanneer hij bij den archivaris aan het werk was. „Goeden nacht, goeden nacht, mijn liefste vriend” murmelde Veronica zacht, terwijl zij zijn lippen in vluchtigen kus beroerde.
Wij zullen samen ontbijten, wandelen, de schilderij nog eens bekijken...." »Mijnheer Champierre! de heer N. laat u vragen of gij geen afscheid wilt nemen van hem eer hij heengaat; zijn rijtuig is al vóór." »Oimé! dat is waar ook! nu moet ik gaan, Frits; gij ziet wel dat ik in een roes ben, ik had N. vergeten.
De zaak is gezond en zoo helder als glas, maar ik zie niets van die noodlottige clause, waarvan, zooals gij mij schreef, de aanvaarding van die erfenis afhangt." "Zulk eene clause bestaat niet. Er is van 't geen door mijne oud-tante begeerd wordt volstrekt geene conditie gemaakt, en zoo ik u iets dergelijks heb geschreven, moet gij het alleen wijten aan den roes, die mij was aangezet.
Dat moesten ze nu eens hebben, omdat zij een eerlijk man niet eens een roes gunden. Meen niet, dat hij op den grooten weg bleef, of dat hij er bang voor was ze eens door elkaar te schudden.
Men voert ons met vieren de stad door. Mijn broer wenkt mij toe uit een venster. Ik glimlach... ietwat zuur. Vrouwen loopen mede met den stoet, havelooze vrouwen. Opeens vind ik mijn jas veel te mooi; ik zet mijn kraag op... Vreemd... dit is het eerste »sociale gevoel« van mijn leven... Daarom moet ik, ditmaal oprecht, even lachen... De rest is een roes...
Hij was dof van overspanning toen hij in de coupé zat. De dag was hem als een roes, als een drukke droom.... Maar ze begonnen nu pas, de drukke roezige dagen. Donderdags-morgens ging hij weer naar Bussum, wat afgesproken was met oom die dan zijn visite zou maken. Hij bracht voor Lucie bloemen mee en een ring, waar ze kinderlijk-verrukt blij mee was.
Gauw!... Gauw daarheen!... En weer zoo werken als de beide vorige dagen. Zoo kwam hij in een rusteloozen roes die dagen door.... Maar hij kon ondanks z'n heftig willen hij kón zoo gauw niet loopen als die vorige ochtenden.
De vrouwe van Stavoren lette niet meer op den armen man. Ze staarde naar de zee Haar schepen waren nog in de haven. Morgen al zouden zij zee kiezen. In haar ooren klonk het tinken van het geld, dat ze winnen zou. Zij gevoelde haar trots als een bedwelming, een roes van blijden angst; en ze sidderde in haar kleed van goudbrocaat, vol eerbied voor haar eigen rijkdom.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek