Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juni 2025
De bruin van den Miridiet was een voortreffelijke renner, ofschoon ik voor geen vijftig zulke renners mijn hengst zou gegeven hebben. Ik was zeker dat mijn Rih den bruin zou inhalen, al was het ook niet voordat deze de boschjes zou bereikt hebben. Maar ook dat behoefde ik niet toe te laten. Ik had mijn hengst slechts het geheim-woord te laten hooren. Reeds nu rende hij prachtig.
Ieder steeg te paard, en de stoet rende langzaam door de overige straten der stad, totdat zij eindelijk in het Prinsenhof gingen, om er het middagmaal met de voornaamste heren en Leliaren te nemen. Terwijl keerden de ambachtsgezellen naar hun huisgezinnen terug, en het feest nam een einde.
Maar nauwelijks had hij uitgesproken, of met gesloten vizier rende een ridder het strijdperk binnen, gezeten op een fieren schimmel, die, dartel als hij was, zich niet dan met groote moeite door zijn meester liet bedwingen. Aan 's ridders speer prijkte een gele handschoen, ongetwijfeld het eigendom van eene of andere Jonkvrouw, te wier eere de Ridder streed.
Nu bemerkte hij, dat er geen leven in het beeld was, en hij schaamde zich, dat hij gestreden had met een man, die zich niet kon verweren. In de kapel zag hij den leeuw, die van ivoor was gemaakt. Hij rende erheen, hij ontnam hem horen en sluier. Hoog richtte hij zich op. Driemaal stiet hij den horen, dat het geluid verre in de ronde klonk.
Hij verstond het niet, greep naar zijn hoed, rende de straat op.... De bruid was blijven zitten, onbeweeglijk; zij vermeed iemand aan te kijken. Het erge was gebeurd. Zij had het wel geweten. Maar wat had hij bedoeld.... Paul.... Er werd uitgemaakt dat de schilder dronken geweest moest zijn. Hij was sinds lang aan zoo weinig gewoon, hij kon er niet meer tegen.
"Mag praten Niet baten," Was moederliefs woord, "Men jage Den trage Door voorbeelden voort!" Dies rende In 't ende Ons meisken het paar Vooruit, naar de baan, in de woelige schaar. Eerst reed zij; Toen gleed zij; Straks peinsde ze een poos: "Die terger! Ik erger Mij niet aan 't gekoos. Omhelze Hij Elze, Mits verre van stad!" Toen keek ze eens, of zus op het stoeltjen nog zat.
Maar, als om hen te beschamen, verscheen de strijdlustige Bisschop Jerome tot de tanden gewapend voor den Cid, en smeekte hem, aan het gevecht te mogen deelnemen. De Cid gaf glimlachend zijn toestemming, en oogenblikkelijk daarna besteeg de dappere geestelijke een reusachtig strijdros en rende in vollen draf de poort uit en den Saracenen tegemoet.
En hij begon te vloeken en te razen, omdat de door schrik verlamde vrouw en kinderen niet dadelijk begrepen en opvlogen. Hij rende naar het hok, waar zijn twee sterke trekhonden vastgeketend lagen en spande ze hijgend vóór 't karretje aan.
Als hij ze dan pakken wilde, vlogen ze weg, en dan hoorde Hilbert ergens dichtbij hem een honenden lach ... van den kleinen kabouter, die tegen zijn beenen leunde. Bij Japikje's huis hielden zij stil. Hijgende rende Hilbert erheen. Het was zijn laatste kans. De kleeren konden niet verder, meende hij. Haastig keek hij op zijn horloge. Het was op slag van twaalven. Hij zag door 't venster.
Hij rende over den weg, sprong op de trede van den laatsten waggon en viel geheel ademloos op een der banken van een coupé.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek