Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juni 2025
Zou het niet meer terugkomen? dacht zij radeloos. Ze bleven alleen, eenige minuten voor het diner... Nily... vrouwtje, zeg me, ben je niet wel? vroeg hij angstig. Je hand is koud... Ik ben wat koortsig... we hebben getoerd in een open rijtuig met Vincent... Ik begrijp niet, dat Reijer het wilde hebben... Ik... vond het koud... ijskoud... Als je maar niet ziek wordt... Neen, het zal wel overgaan.
Ook den volgenden dag ontving zij hem niet; hoewel Henk er zeer bij haar op aandrong, schudde zij slechts langzaam heur hoofd: zij kon het niet doen, zij was ziek. Reijer? Dien had ze niet noodig. En zij bleef boven, terwijl hij beneden at met Betsy, Vincent en Henk en vroeg wegging. Dien avond bleef zij lang op haar divan liggen, starende in het donker.
Een starende blik van glas tintelde in hare oogen en hare lippen sloten zich met een ontevreden trek op elkaâr. Mevrouw Van Raat verloor al haren goeden moed in dit, zich uitputtende, leven eenigen levenslust op te wekken. Zooals zij vermoed had, toen Reijer haar zijne gedachten had medegedeeld: de taak, die zij zoo gaarne had willen vervullen, was haar te zwaar.
Maar daarna zonk zij, tot laat in den morgen, in doffe rust neêr. En zij roemde oom Daniëls dokter zeer; hij wist een zoo heilzamen invloed op haar uit te oefenen als Reijer nooit vermocht had te doen; hij wist ten minste haar te laten slapen. Zoo ging het leven voort en Eline schikte er zich zooveel mogelijk in. Zij hoestte nog zeer, maar zij gevoelde zich desniettemin betrekkelijk tevreden.
Eline, begon zij zacht. Ik moet je eens spreken, eens ernstig spreken. Eline opende hare oogen en zag haar vragend aan. Je zei me van morgen, dat je in Parijs onder behandeling was geweest. Zou je niet vinden, dat ik goed deed, wanneer ik Reijer eens schreef om te komen. Hij is mijn dokter niet, maar ik weet, dat je vroeger... Eline schrikte hevig op.
Eline, ik bid je, praat toch niet zoo dwaas! vroeg Betsy zacht. O, jij vindt het vreeslijk shocking, niet waar? Nu maar stel je gerust, zoo erg was het niet. Zij lachte nog steeds, zeer gedwongen, weenende en ten laatste barstte zij in snikken uit. O, die akelige Reijer! Ik heb altijd zoo een pijn, hier in mijn hoofd, en het kan hem niet schelen, hij zeurt altijd alleen over mijn hoest.
Eline echter had zich weder aan Reijer gewend en verlangde tegenwoordig naar zijne visites. De dagen gingen haar met zachte rust voorbij. Zij bleef veel thuis, hoewel Reijer haar steeds aanspoorde te wandelen, vooral in den vooravond, opdat zij beter slapen zou.
Maar zij sprak hem niet van haar Brusselschen dokter, die haar de morfinedroppels had voorgeschreven, daar zij zich herinnerde, dat Reijer haar nooit een slaapmiddel had willen toestaan. Het was Februari, de koû was snerpend en zij ging nooit uit.
Vincent bleef zeer zwak en dokter Reijer had hem uitdrukkelijk verklaard, dat hij in de eerste weken niet mocht uitgaan, daar de minste aanleiding hem weder flauw zou kunnen doen vallen.
Reijer kwam en dwong haar uit te gaan, trots regen, wind en sneeuw, maar hoewel zijzelve naar buitenlucht snakte, ging zij òf niet, òf zij keerde na vijf minuten huiswaarts. Hoestend sleepte zij zich van een stoel bij het raam naar een stoel bij de kachel. Zij rilde en haar vingers waren steeds als ijs.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek