Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 oktober 2025
"Ik geloof haast van neen," antwoordde Jim, zoo diep ademhalende, dat zijne breede borst opzwol. "Denkt gij dat ik moeder weder zal laten krijgen?" Onder dit korte gesprek had Eliza van hare liefderijke vriendin Rachel afscheid genomen. Zij werd nu door Simeon in den wagen geholpen, en met haar kind naar het achtereinde kruipende, zette zij zich op de buffelhuiden neer.
"Zeker; wij hebben elkander bij Rossi ontmoet op dien avond, toen die Italiaansche dame, de nieuwe Rachel, declameerde; herinnert ge u?" antwoordde Golinitschef losjes, zijn blikken onverschillig van de schilderij afwendende.
Rachel Halliday, die het kneden van een baksel beschuit had laten staan om het nieuws te hooren, stond daar nu met opgeheven, bemeelde handen en een zeer verslagen gezicht. Simeon stond ernstig te peinzen; Eliza had hare armen om haren man geslagen en zag naar hem op.
Ik ben levenslang uw dienstknecht, omdat ik op zekeren dag uwen vader naar de deurpost volgde. Mijn oor draagt nog het litteeken van den priem. Deed mijn vader dat? Veroordeel hem niet, riep Simonides. Hij deed het op mijn verzoek, en nooit heeft die stap mij berouwd. Het was de prijs, dien ik voor mijne Rachel betaalde, de moeder van mijn kind.
Zij lachte, zacht en gelukkig "Ben jij niet bang, dat je geduld ten einde raken zal?" zeide zij. Hij schudde het hoofd en lachte, evenals zij. "Jacob diende wel twaalf jaar voor Rachel," zeide hij, "dan kan ik zeker drie jaar voor jou dienen drie jaar, die ons twintig jaren zullen schijnen," voegde hij er bij.
"Het vrijen gaat daar spoedig in zijn werk," zeide de Abt: "bij ons is men daar zoo vlug niet mede. Mijn vader heeft mij meer dan eens verhaald dat hij mijn moeder wel zeven jaren had opgepast, gelijk Jakob Rachel deed, eer zij er toe besluiten kon, hare toestemming tot een huwelijk te geven."
Zijne stem verheffende, schreeuwt hij haar toe: "Wees stil; leef zooals hij, dan zult ge uw zoon weerzien!" De zwarte Rachel weent en jammert, en weigert vertroost te worden, zelfs door haar eigen dominee. Als de mannen in uniform hunne spaden opnemen, en onder een eentonig gezang het graf beginnen te vullen, roept de oude vrouw nog luider: "Neen, ik zal mijn zoon nooit weerzien!"
En als hij zoo iederen dag opnieuw met allerlei verrassingen kwam aangeloopen, had hij veel van een van die groote, slanke vogels, van die zwarte meerlen die nooit moe worden strootjes en takjes voor hun nestjes aan te dragen.... "Ik heb een gevoel alsof ik reeds een geheel leven voor Rachel gediend heb," kon hij zeggen, als hij stond toe te zien hoe verrukt zij alles inpakte.
Rachel nam Eliza bij de hand, trok haar dicht naar zich toe en zeide: "De Heer heeft barmhartigheid met u gehad, mijne dochter. Uw man is ontkomen uit het huis der dienstbaarheid." Het plotseling opstijgende bloed deed Eliza's wangen gloeien en stroomde toen even snel naar het hart terug. Bleek flauw zette zij zich neer. "Houd moed, kind," zeide Rachel, haar de hand op het hoofd leggende.
"Zal ik u dat eens vertellen?" zeide hij toen, terwijl hij met van vreugde stralende oogen zijn hoofd schudde. "Zal ik 't u eens vertellen? Ik dien voor Rachel." Toen had zij dol graag geweten wie Rachel zijn zou maar er was iets in de manier, waarop hij het zeide, dat haar plotseling het zwijgen oplegde iets feestelijks en tegelijk iets heiligs.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek