Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 juni 2025
In lange rijen staan zij achter elkander aan het loketje, om een plaatskaartje te nemen; geen luid woord wordt vernomen, ieder wacht kalm zijn beurt af. Als de trein stilstaat, stappen zij haast geruischloos in; wanneer men niet vooraf gezien had, dat er zoovele passagiers op het perron stonden te wachten, zou men zich niet kunnen verbeelden, dat er menschen uit of in den trein gestapt waren.
Delcour, die de fraaie groep beitelde, dacht er zeker niet aan, in zijn werk eene bepaalde politieke gedachte uit te drukken of daarin de herinnering aan het verleden te bewaren; toch is voor iederen Luikenaar de Perron als het ware het onsterfelijk symbool van de historie zijner vaderstad.
Zij beantwoordde zijn beleefden groet met een genadig hoofdknikje en ging toen het stille perron over in de richting van den uitgang. "Wat komt die hier doen!" mompelde de chef bij zichzelf, terwijl hij haar nazag. Eensklaps scheen zij zich te bedenken; ze stond stil, keerde zich om, liep terug en trad op den chef toe. "Is hier geen rijtuig te krijgen?" vroeg ze. "Als u even geduld hebt, mevrouw.
Wij kwamen in den vroegen morgen aan in het reusachtig station, vol met inlandsche arbeiders, die in de zalen heen en weer liepen en op het perron, waar ze den nacht hadden doorgebracht, ineengedoken onder hun dekens, luidruchtig wakker werden.
Zij was buiten adem, toen zij aan het station kwam en juist had zij een kaartje genomen aan het 3^e-klasse loket en was op het punt de wachtkamer in te gaan, toen zij een stem hoorde zeggen: "Ik zag Hedwig Eiche ook staan zooeven. Waar die opeens naar toe wil? Het moet treurig gesteld zijn daar aan huis...." Hedwig keek niet om, maar haastte zich op het perron te komen. De trein stond er al.
Zijn gelaat was verouderd en zag er lijdend uit, maar scheen echter als uit steen gehouwen. Hij ging naar het plateforme van den wagen, liet zwijgend zijn moeder voorbijgaan en verdween in de wagenafdeeling. Op het perron werd het roepen der menigte gehoord: "God behoede den czaar! Hoera en Jivo!"
Sergej Iwanowitsch begaf zich naar de andere zijde van den trein. Tusschen de pakken en kisten, die op het perron lagen opgestapeld, ging Wronsky in zijn lange paletot, met de handen in de zakken, als een dier in de kooi, op en neder, terwijl hij steeds op twintig passen snel terugkeerde. Toen Sergej Iwanowitsch hem naderde, scheen het dezen, dat Wronsky hem niet wilde opmerken.
Alle oogen gluurden weer naar buiten. De trein draaide, en draaide, maar eindelijk stoomde hij tusschen een massa rails door. »Rrrrrrr« deden de remmen. Een schok en »Zwolle, Zwolle«, riep de conducteur. Even later stonden meester en juffrouw met d'r kinderen op het perron. En nog wat later trokken ze door de stad. »Mooi«, riepen de jongens en meisjes, en ze bewonderden de Sassenpoort.
Een was er, en zijn naam zij tot waarschuwing van anderen hier neergeschreven zekere L. van der Weijden, die alles wat Martijn Sperling had gedaan bij de redding der drie laatste vrouwen, op zijn eigen rekening schreef. Ik zie het manneke nog staan bluffen op het perron met een ganschen kring van bewonderaars om zich heen. Dit had hij gedacht en d
Maar ik zou u toch herkend hebben, want uw mama heeft de geheele reis door over u gesproken. Maar mijn broeder schijnt toch niet hier te zijn." "Haal hem toch hier! Alëscha," sprak de oude gravin. Wronsky trad op het perron en riep: "Oblonsky, hier!" Anna Karenina wachtte echter niet, tot haar broeder bij haar kwam.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek